Γράφει η Πράξια Αρέστη
Για να είμαι ειλικρινής πριν σε γνωρίσω μισούσα τα Χριστούγεννα. Κάθε φορά που έμπαινε ο Δεκέμβρης και άρχιζαν τα πρώτα φωτάκια να εμφανίζονται στην πόλη, ένιωθα και πιο μόνη από ποτέ. Μία μικρή καταθλιψούλα την πάθαινα. Αυτό που λέμε και holidays blues. Δεν έβρισκα κανένα νόημα σε όλο αυτό. Σκεφτόμουν μόνο τα οικογενειακά τραπέζια που θα έπρεπε να παρευρεθώ και βαριόμουν ακόμη πιο πολύ.
Δεν είναι ότι μου έφταιγαν τα Χριστούγεννα και οι άνθρωποι που φαίνονταν να τα απολαμβάνουν βολτάροντας χέρι χέρι στην στολισμένη πόλη. Ήταν το ότι δεν είχα κάποιον να τα μοιραστώ. Και για να μην είμαι υπερβολική δεν είναι ότι ήμουν εντελώς μόνη στον κόσμο. Απλά ήταν ότι ήθελα αυτό το ξεχωριστό άτομο δίπλα μου. Ήταν το ότι ήθελα εσένα μαζί μου. Να χαζεύουμε αγκαλιά το χριστουγεννιάτικο δέντρο, να μιλάμε για το πώς περάσαμε τη μέρα, κρατώντας στα χέρια μας μία κούπα με σούπα.
Και να τώρα που το ζω και δεν το πιστεύω. Να που μπορώ το πρωί να σου πω καλημέρα και να νιώθω ευλογημένη που σε έχω στη ζωή μου και που είναι Δεκέμβρης. Και που έρχονται Χριστούγεννα. Ο έρωτας δίνει μεγάλο κίνητρο στον άνθρωπο για ζωή τελικά. Τα κάνει όλα να φαίνονται πιο όμορφα. Αυτά που περιμένεις να ρθουν κι αυτά που αγοράζεις και πετυχαίνεις αποκτούν μεγαλύτερη αξία όταν έχεις έναν άνθρωπο δικό σου να τα μοιράζεσαι. Έναν άνθρωπο που νιώθεις να σε αγαπάει και να σε νοιάζεται. Που να σε θέλει όπως τον θέλεις. Ο έρωτας σου ανοίγει την καρδιά. Ο έρωτας μου άνοιξε την καρδιά.
Πόσοι άνθρωποι άραγε να νιώθουν μόνοι στις γιορτές; Θα ήθελα ένα Δεκέμβρη με φώτα αναμμένα και καρδιές ανοιχτές. Κανείς να μη νιώθει μόνος. Οι γονείς να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους, τα παιδιά τους γονείς τους κι οι ερωτευμένοι τον άνθρωπό τους. Αυτό δεν είναι το βαθύ νόημα των γιορτών; Να έχουν όλοι κάποιον να αγαπούν και να αγαπιούνται; Να μη νιώθουν μόνοι;
