Γράφει η Αθηνά Απότση.
Είναι διάσπαρτα. Είναι ενοχλητικά. Είναι μελαγχολικά και έχουν ένα βαθύ μοβ χρώμα. Είναι κοφτερά και βρίσκονται στα πιο ασυνήθιστα μέρη. Κάνουν αισθητή την παρουσία τους, κυρίως όταν δεν το θες.
Είναι εκείνα τα μικρά αγκάθια, που κρύβεις περίτεχνα.
Τα κουβαλάς καιρό τώρα και τα οικειοποιήθηκες πολύ.
Τελευταία, τα κοιτάς ακόμη και με συμπόνια.
Τα μισείς μέχρι θανάτου, όμως, κάποια βράδια, γιατί σε κάνουν να θέλεις να χαράξεις το σκοτάδι με τα νύχια σου. Το έπαθες ποτέ αυτό;
Τα μισείς, κυρίως γιατί σε έκαναν να πέσεις μια μέρα πολύ απότομα, από το χρωματιστό σύννεφό σου. Είχε πάνω του και έναν ροζ, τεράστιο φιόγκο, αλλά τον έχασες κάπου την ώρα που έπεφτες. Γύρισες την γη ανάποδα να τον βρεις, αλλά πουθενά.
Έπεσες κανονικά. Το έπαθες ποτέ αυτό;
Τα αγαπάς μέχρι θανάτου, όμως, κάποιες άλλες μέρες, γιατί σε βοήθησαν να κοιτάζεις κατάματα πια, τα συναισθήματά σου. Να τα αβαντάρεις.
Τα αγαπάς κυρίως γιατί ξέρεις πια, πως η χαρά δεν είναι δεδομένη, ούτε η αγάπη, ούτε τα αγγίγματα, ούτε οι αγκαλιές, ούτε τα φιλιά, ούτε τα γέλια.
Είναι όλα μια καθημερινή μάχη και εσύ έμαθες να δίνεις αυτή τη μάχη με το κεφάλι ψηλά. Έμαθες να δίνεις τη μάχη αυτή με χάρη και ομορφιά. Και με αλήθεια.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που είχες μπερδευτεί και ήθελες μόνο να μείνεις στην γωνία σου και να μη σου μιλά κανείς; Ε, κάπου τότε, πρωτοεμφανίστηκαν τα δικά σου.
Έτσι, τόσο απλά, εμφανίζονται αυτά και εδραιώνονται μέσα σου, γύρω σου, μπροστά σου, παντού.
Πάλεψες μέρες και νύχτες ολόκληρες μαζί τους και βγαίνανε πάντα νικητές. Με διαφορά.
Κι ένα πρωί απελπίστηκες και τα φυλάκισες σε ένα μικρό κουτί και το τύλιξες με φανταχτερό κίτρινο περιτύλιγμα. Κίτρινο, σαν κοροϊδία και ειρωνεία μαζί.
Κόλλησες πάνω κι ένα τεράστιο ροζ φιόγκο, ολόιδιο με αυτόν που έχασες εκείνη την μέρα που έπεσες. Θυμάσαι; Τι κατρακύλα κι αυτή!
Υπόσχεση:
Την επόμενη φορά που θα τσιμπάνε, θα αγκαλιαστείς όσο πιο σφιχτά αντέξεις και θα κουλουριαστείς πάνω του όλη τη νύχτα. Θα κλείσεις τα μάτια και θα τον κοιτάξεις στα μάτια.
Κοίτα μη ξαγρυπνήσεις πάλι.
