Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Δε μελαγχολώ για όλα όσα έδωσα, ούτε γκρινιάζω πια για όσες αναποδιές μου έτυχαν.
Δε θα μαρτυρήσω τις πιο βαθειές μου πίκρες, μα ούτε και τους ποιο κρυφούς μου πόθους.
Θα κρατήσω πια όλες μου τις ανησυχίες κι όλα μου τα θέλω κλειδωμένα.
Θα ρίξω κάπου μακριά αυτά που δε θέλω να θυμάμαι και θα πω πως δεν έγιναν ποτέ!
Θα δώσω όσο-οσό τα τελευταία μου κουρέλια και θα πάρω αλλά καινούρια, θα είναι όλα φωτεινά χρώματα και αυστρατερά.
Ότι απομεινάρια έχω θα τα θάψω σε ανάμνηση μιας ζωής που πέρασε και δεν την θέλω πιά.
Κάποτε μοίρασα απλόχερα στους ανθρώπους τα πάντα μου, την αγάπη μου και την ενέργεια μου, γιατί πίστευα πως μου έμοιαζαν.
Δε μετάνιωσα για τίποτα, όσα έζησα τα επέλεξα, τα ήθελα και πλήρωσα το τίμημα, μα τώρα ήρθε το τέλος μιας εποχής που δε μου πάει πιά.
Μιας εποχής που έμοιαζε με διαρκεί χειμώνα κι εγώ αγαπώ τα καλοκαίρια.
Θα κρατήσω εμένα αναλλοίωτη και ατόφια και σαν να μην συνέβη τίποτα κακό ποτέ θα ξεκινήσω τα πάντα από την αρχή!
