Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Είναι φορές που θέλω να σε πνίξω. Κάνεις πως δεν με ακούς, άλλοτε πως δε με βλέπεις κι είναι κι εκείνες οι στιγμές που μέσα στα μάτια σου βρίσκω τον κόσμο όλο σε δευτερόλεπτα αφού αφήνεις τα συναισθήματά σου να ξεχειλίσουν, ρίχνεις όλους τους τοίχους αυτοάμυνας και εγωισμού, οι φόβοι σου πέφτουν για ύπνο και γινόμαστε μια ομάδα τόσο άχαστη που απορούν ακόμη κι αυτοί που μας ξέρουν.
Γνωρίζεις και ξέρω πως αντέχουμε. Σε όλα όσα μας βρίσκουν βαστάμε γερά. Άλλοτε με σωστά, πολλές φορές με λάθη, ψάχνοντας το φως σε ένα τούνελ που σαν να παρά έγινε μακρύ και σκοτεινό τα τελευταία χρόνια. Όμως δεν το έχουμε βάλει κάτω και κυρίως δεν τα παρατάμε. Γιατί ξέρεις πόσο με εκνευρίζει να τα παρατάω. Δεν κερδίζω πάντα, και μου το λες συχνά για να με επαναφέρεις στην πραγματικότητα –όπως λες-, όμως αρνούμαι να τα παρατήσω.
Μου αρέσουν τα πολύ. Σε όλα. Και γι’ αυτό είτε η νίκη μου θα είναι θριαμβευτική είτε η ήττα μου επική. Ποιο το νόημα άλλωστε αν δεν τα ζεις όλα στο έπακρο; Και γιατί να βασανίζεις τον εαυτό σου για μετριότητες; Δεν γεννηθήκαμε γι’ αυτό. Ψώνιο; Ψώνιο! Δεν έχω πρόβλημα να φαίνεται η έπαρσή μου, αλλά, να με συγχωράτε, μέτριο πίνω μόνο τον καφέ μου.
Πρέπει όμως να σου πω δυο λογάκια για όταν δε μας πιστεύεις. Όταν στυλώνεις τα πόδια, σαν μικρό παιδί, και δεν κάνεις πίσω με τίποτα. Δεν είναι η ζωή θα περάσει το δικό σου ή το δικό μου. Δεν είναι οι σχέσεις για να κρατάμε σκορ. Δεν παίζουμε σε αντίθετες ομάδες για να είμαστε αντίπαλοι.
Τις στιγμές που δεν πιστεύεις στις δυνατότητές σου, θα σου θυμώνω…
Κάθε φορά που δεν παλεύεις για μάς, θα σου θυμώνω…
Όποτε μουρτζουφλιάζεις γιατί κάποια ατυχία μας βρήκε, θα σου θυμώνω…
Όταν τα παρατάς στην πρώτη στραβή, θα σου θυμώνω…
Εκείνες τις ελάχιστες φορές που σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, θα σου θυμώνω…
Θα σου θυμώνω γιατί σ’ αγαπώ. Γιατί θέλω το καλύτερο για σένα, για μας, για την οικογένειά μας. Θα σου θυμώνω με εκείνον τον παιδικό θυμό που κατεβάζουμε τα μούτρα και κοιτάμε λοξά να δούμε αν μάς κοιτάνε. Θα είμαι εκεί να σου σπάω τα νεύρα μέχρι να πιστέψεις πως μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο όσο απίθανο κι αν σου φαίνεται.
Θα σου θυμώνω για λίγο ή για πολύ, μέχρι τη στιγμή που θα επανέρχεσαι στις εργοστασιακές σου ρυθμίσεις, εκείνες που θα σε κάνουν να θυμώνεις εσύ πρώτα με σένα που επέτρεψες στη ζωή να σε βάλει να παίξεις το παιχνίδι με τους δικούς της κανόνες. Γιατί όσο και αν δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε το επιτρέπουμε.
Πέφτουμε σε λούμπα μιζέριας και μοιρολατρίας λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι τρέχουν όλη μέρα ξένοιαστοι μέσα στα λιβάδια. Δεν θέλει κλάψες αυτό το ταξίδι γιατί δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Ναι, μπορείς να γονατίσεις κάποιες στιγμές αλλά η επαναφορά σε όρθια στάση με ψηλά το κεφάλι πρέπει να επανέρχεται πολύ γρήγορα.
Βούρκος όλα και σε καταπίνουν σε χρόνο μηδέν. Μη αφήνεσαι γιατί θα σου θυμώνω. Και δεν σου αρέσω όταν είμαι θυμωμένη κι αυτό με θυμώνει πολύ!
