Γράφει ο Ηλίας Μαυρόπουλος
Ξέρω μετά από τόσο καιρό και μετά απο τόσα έντονα συναισθήματα σου πέρασε και ας μην το παραδέχεσαι.
Το παλέψαμε αρκετά νομίζω και οι δυο, όμως βλέπεις κι οι δυο μας, τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες. Αλλιώς εσύ, αλλιώς εγώ.
Σου γράφω λοιπόν με δάκρυα στα μάτια πως δεν πειράζει, πως σε καταλαβαίνω και δείχνω κατανόηση στο πως νοιωθεις πια.. .
Άλλωστε έβαλα και εγώ το χεράκι μου. Θα ήθελα να ξέρεις από την δική μου πλευρά δεν έχει αλλάξει τίποτα, δεν ξέρω αν ποτέ αλλάξει κάτι.
Ή μάλλον άλλαξε. Ό,τι ένιωθα, τώρα το νιώθω πολλαπλάσια.
Θα τα κρατήσω λοιπόν μονάχα για μένα γιατί ξέρω πως σε πονάνε τα λόγια μου, και αν καμία φορά παρασύρθω εσυ έχεις τον τρόπο να με βάλεις στην θέση μου μέχρι να το συνηθίσω την καινούρια συνθήκη.
Όλα μια συνηθεια ειναι τελικά. Συνήθεια να αγαπάς και να το δείχνεις, συνήθεια να αγαπάς και να μην το δείχνεις, συνήθεια ειναι ακόμα και να μάθεις να ζεις με όλα αυτά χωρίς καν, κάποια μέρα να μπορεί να σε καταλάβει κανένας.
Θα συνηθίσω αγάπη μου, μην μου στεναχωριέσαι, και να ξέρεις, εγώ θα είμαι πάντοτε εδώ για σένα, ό,τι και να χρειαστείς!
