Θα το βρω το φως μου και θα στο τρίψω στα μούτρα πραγματικότητα, με ακούς;

Γράφει ο Κονξ Ομ Παξ

Και εκεί που έλεγα πως όλα έχουν βαλτώσει στην ζωή μου και η καταραμένη ρουτίνα με έχει ρουφήξει στην βούρκο της, έρχεται αυτή η πουτάνα η πραγματικότητα και μου δίνει ένα χαστούκι από αυτά που δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ στην ζωή σου.

Ξέρεις τώρα, αυτό το χαστούκι που εμπεριέχει όλη την σαπίλα αλλά και την άγρια ομορφιά της ζωής.

Αυτό το χαστούκι που έρχεται να σου ουρλιάξει και να ταρακουνήσει συθέμελα όλο σου το είναι, λέγοντας σου δύο λόγια απλά, μία έκφραση, μια αλήθεια.

Μεγάλε τώρα την γάμησες!

Ο χαμός του πατέρα μου, μου άφησε πίσω του μια πολύ πικρή γεύση στο στόμα σαν αυτή που έχεις όταν ξυπνάς μετά από ένα ατελείωτο βράδυ με φτηνό αλκοόλ, άφθονη νικοτίνη και ένα αβάσταχτο βουητό στα αυτιά.

Ένα κενό που δεν μπορεί να αναπληρωθεί με τίποτα στον κόσμο.

Μία χαμένη φιγούρα, μία σκιά που δεν θα νιώσεις ποτέ και μία νευρική φωνή που δεν θα ακούσεις ποτέ ξανά για όσο ζεις.

Α ρε πατέρα, πόσα ήθελα να σου πω αλλά δεν τόλμησα ποτέ να ξεστομίσω, θαρρώ όμως και εσύ το ίδιο έκανες.

Θα τα ζυγίσω όλα ρε πατέρα και θα κάνω λογαριασμό για να δω τι έφτιαξες, θα τα βάλω όλα κάτω και στο τέλος είμαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσω όσο δεν σε αγάπησα ποτέ.

Γιατί τώρα ρε πατέρα δεν είμαι ικανός να με διαβάσω καλά.

Πουτάνα πικρία, πόσο θέλω να σε κάψω και να σε πετάξω στην θάλασσα να σε πάρει το ρεύμα και να χαθείς μεσοπέλαγα.

Πάει όμως αυτό, πέρασε, έγραψε στο βιβλίο της ψυχής και διαμόρφωσε τον άνθρωπο που βλέπω καθημερινά στον καθρέπτη σήμερα.

Γιατί ο δρόμος μου είναι ακόμα μακρύς και σκοτεινός και έχω την ανάγκη να βρω το φως που τόσο καιρό αναζητώ.

Θα το βρω το φως όμως και θα στο τρίψω στα μούτρα πραγματικότητα, με ακούς;

Το νιώθω πως θα το βρω και όταν τον βρω θα φωνάξω εγώ το “άντε γαμήσου”.