Θρασύδειλο ανθρωπάκι, πάλι φοβήθηκες ν’αφεθείς στην αγάπη.

Γράφει ο Τριστάνος

Δειλέ, φοβήθηκες για άλλη μία φορά να αφήσεις την καρδιά σου ελεύθερη. Να αφήσεις το συναίσθημα να σε κατακλύσει, λύνοντας τη ζώνη ασφαλείας και καταργώντας το δίχτυ προστασίας, που κοντεύουν να σε πνίξουν από το σφίξιμο.

Δειλέ, προτίμησες τα ανούσια τιτιβίσματα και τις χλιαρές σχέσεις. Σχέσεις για λίγο χρονικό διάστημα, ίσα για να ξεσπάσεις τις σεξουαλικές σου ανάγκες και μετά να μαζευτείς στην ησυχία σου. Μην τυχών και αρχίσει και δένεται το κορίτσι ή στην χειρότερη των περιπτώσεων, εσύ. “Χτυπάμε και φεύγουμε”, το σύνθημα σου.

Ζύγιζες τα πάντα, σαν γερολαδάς, μην τυχών και σου ξεφύγει κανένα παραπανίσιο συναίσθημα και βλάψεις τον εαυτούλη σου. Ακόμα και τα φιλιά σου ήταν μετρημένα και μόνο για τις στιγμές που χρειάζονταν.

Άθλιε, με υποχρέωσες σε μια ζωή εγκλωβισμένη στον φόβο και στο βόλεμα, κάνοντας σχέσεις με γυναίκες που δεν μπορούσαν να αντιδράσουν, για να έχεις διαρκώς το πάνω χέρι και να μπορείς να τις ξεφορτωθείς πιο εύκολα, δίχως τον κίνδυνο να δεθείς μαζί τους.

Δεν ήθελες βλέπεις βάρη και υποχρεώσεις. Παιδιά, σκυλιά και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να χαλάσει τη ζαχαρένια σου, αμέσως αποκλειόταν από την λίστα σου. Μια λίστα που είχε μέσα μόνο απαιτήσεις και καθόλου υποχρεώσεις.

Το σ’ αγαπώ απαγορευμένη λέξη, διά ροπάλου. Επιτρεπόταν μόνο το “μωρό μου, καύλα μου, τρέλα μου” και τα συναφή. Μη δίνουμε δικαιώματα και παίρνουν θάρρος.

Θρασύδειλο ανθρωπάκι, η ύλη είχε πάντοτε περισσότερη αξία για σένα, από τις ψυχές. “Με τον παρά μου, έχω όποια θέλω”, έλεγες. Απλά αριθμητικά νούμερα τα κορμιά που ξάπλωσαν στο κρεβάτι σου. Εκείνες οι καρδιές, που μετά ισοπεδώθηκαν από το φέρσιμο σου.

Δεν μου επέτρεψες να αγαπήσω. Δεν με άφησες να νιώσω, να γελάσω με την καρδιά μου, να ερωτευτώ, να τσαλακωθώ, να νιώσω το μεγαλείο του απόλυτου “μαζί”.

Δεν άφησες την ψυχή μου να ενωθεί με μια άλλη ψυχή, να κλάψω από χαρά, να διπλωθώ από αγωνία, να λυτρωθώ από μία γνώριμη φωνή. Δεν με άφησες να λατρέψω ένα σώμα, μία μυρωδιά, ένα αχτένιστο πρόσωπο.

Χτύπα το κεφάλι σου τώρα στον τοίχο, αφού δεν περνάει η μπογιά σου και πέσαν και οι δουλειές σου. Χτύπα το κεφάλι σου τώρα, που χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου να σε αγαπάει και να τον αγαπάς και δεν έχεις κανέναν.

Τιποτένιε, δειλέ, σπάσε με να μη σε βλέπω.

Ο καθρέπτης σου!