Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Θυμάμαι όλα όσα είχες πει, θυμάμαι τις υποσχέσεις, τα βράδια, τα καυτά φιλιά που δρόσιζαν τα χείλι μου μα έκαιγαν το κορμί μου.
Θυμάμαι, τα θυμάμαι όλα δίχως να μπορώ να ξεχάσω, δίχως να θέλω να ξεχάσω, εκεί κολλημένη σε ένα παρελθόν δικό σου, δικό μας που όμως εύχομαι κάθε στιγμή να γίνει μέλλον που δεν μπορώ και δεν θέλω να αφήσω γιατί δεν θέλει ούτε εκείνο να με αφήσει.
Θυμάμαι με λεπτομέρειες το κάθε χιλιοστό του κορμιού σου όπως σε παρατηρούσα ενώ κοιμόσουν, ενώ ξυπνούσες σαν το ομορφότερο πλάσμα ετούτου του πλανήτη, δίχως ψεγάδι μα με ουλές, όμορφες ουλές μέσα και έξω σου που σαν της πείραζα με τα δάχτυλά μου μονομιάς ξεσπούσαν στα μάτια μου οι στιγμές που ζούσες, τότε , τώρα όποτε, μαζί και χώρια.
Θυμάμαι και κρατάω μόνο τα όμορφα, τα χαμόγελα, το γέλιο σου που σαν ακούγεται φωτίζει τον κόσμο.
Θυμάμαι τα μάτια σου, το φως που βγαίνει από μέσα τους, σαν μπλε ρουμπίνια του ουρανού που αστραποβολούν σαν σμίγουν με τα δικά μου και φωνάζουν ζωή, έρωτα, πάθος.
Θυμάμαι και θα συνεχίσω να θυμάμαι, δεν θα ξεχάσω στιγμή.
Σε θυμάμαι!
