Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Πόση δυσκολία.
Πόσο δύσκολα είναι οι άνθρωποι.
Δύσκολα γελάνε.
Δύσκολα μιλάνε.
Δύσκολα αφήνονται.
Δύσκολα τολμάνε.
Πιάνονται σε δίχτυα απελπισίας.
Υφαίνουν ιστούς αράχνης και παλεύουν να ξεφύγουν από τις επιλογές τους.
Δεν αναπνέουν.
Δεν ονειρεύονται.
Δεν ελπίζουν.
Ματαιοπονούν ότι κάτι θα αλλάξουν.
Μα ξαναγυρνούν εκεί από όπου θέλουν να φύγουν και στέκονται με την πλάτη στον τοίχο.
Μόνοι τους και φοβισμένοι.
Χωρίς πλάνο απελευθέρωσης.
Κάνουν τα πάντα να παραμείνουν στα σφιχτά σχοινιά τους που αναθεματίζουν.
Είναι ανήμποροι χωρίς δύναμη.
Αδύναμοι χωρίς διέξοδο.
Οργανώνουν τόσο καλά φαύλους κύκλους που τους αποδυναμώνουν σα ρουφήχτρες.
Δεν δημιουργούν.
Διεκπεραιώνουν τη ζωή τους.
Κινούνται στον αυτόματο χωρίς σταματημό.
Νομίζουν πως ζουν.
Νομίζουν πως χαίρονται.
Ζουν με ψευδαισθήσεις γιατί φοβούνται να ζήσουν με την αλήθεια.
Φρενάρουν εκεί που πρέπει να πατήσουν γκάζι και πατάνε γκάζι εκεί που πρέπει να πατήσουν φρένο.
Δεν συνειδητοποιούν.
Πολλές φορές δεν φέρουν δική τους γνώμη.
Αναπαράγουν δανεικές απόψεις γιατί νομίζουν ότι τους ταιριάζουν.
Μα κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους άλλους.
Δύσκολοι σήμερα οι άνθρωποι.
Έγιναν μικροί σε έναν κόσμο τεράστιο να τους καταπιεί.
Ξέχασαν ποιοι είναι και επιλέγουν να ξεχνούν ολοένα και περισσότερο.
Να ξεχνούν για να ξεχνούν ότι τους υπερβαίνει.
Κάθε φορά που δεν τολμάς να ζήσεις φεύγοντας από ένα αδιέξοδο, χάνεσαι ακόμα περισσότερο.
Κάθε φορά που επιλέγεις να πεις ένα ψέμα αντί την αλήθεια σου, πέφτεις στα μάτια του εαυτού σου.
Πέφτεις τόσο πολύ όταν δεν αναλαμβάνεις το μερίδιο της ευθύνης σου να σε γνωρίσεις.
Τόσο πολύ που σίγουρα θα έρθει μια στιγμή να ξανα συστηθείς ποιος είσαι.
Και τότε με πόση δυσκολία θα μπορέσεις να σε κοιτάξεις να σου πεις όλα αυτά που είσαι.
Ολα αυτά που εσύ ο ίδιος δεν τολμάς να πεις στον ίδιο σου τον εαυτό!
