Γράφει η Φλώρα Πέππα
Όλα μπροστά μας είναι.
Ακόμα και αν αρνηθήκαμε να τα δούμε.
Όλα μπροστά μας από την αρχή.
Τίποτα δεν αλλάζει στην πορεία.
Συμπεριφορές άσχημες , αρρωστημένες , ψέματα, άνθρωποι αδιάφοροι.
Και εμείς ως απλοί παρατηρητές, τους δίναμε άλλα ονόματα και άλλες σημασίες. Περίεργες συμπεριφορές, μισές αλήθειες, έντονες καταστάσεις, άνθρωποι πληγωμένοι που φέρονται αλλιώς, λέγαμε.
Ίσως γιατί θέλαμε να τα δοκιμάσουμε, να τα ζήσουμε, να τα διορθώσουμε.
Ίσως γιατί απλά δεν είχαμε κάτι άλλο καλύτερο να τραβήξει την προσοχή μας.
Θαρρείς κλείσαμε για λίγο τα μάτια, φοβούμενοι να δούμε το «θέλω» και το «γιατί».
Και κάπου εκεί, παρέα με τα ελαφρυντικά μας, μπήκαμε στο ρόλο.
Προσποιηθήκαμε τους πρωταγωνιστές, αλλά γίναμε κομπάρσοι.
Με σενάριο λειψό, σε σκηνή που τρίζει.
Μάθαμε να γελάμε, ακόμα και όταν θέλαμε να δακρύσουμε.
Κάναμε τους αδιάφορους, ακόμα και όταν θέλαμε να ουρλιάξουμε.
Κρύψαμε αυτό που νιώθαμε, σαν επίδοξοι κλόουν.
Που πάντα θα φαντάζουμε τρομακτικοί, με αυτό το τεράστιο χαμόγελο και το θλιμμένο βλέμμα.
Χορέψαμε, γλεντήσαμε σε μελωδία που μισήσαμε.
Με μαέστρο παράφρονα και όργανα παράφωνα.
Όλα μπροστά μας είναι , τόσο περίτεχνα κρυμμένα μα και τόσο προφανή ταυτόχρονα.
Το άσπρο και το μαύρο, το καλό και το κακό.
Και μια σταγονίτσα μαύρο έφτασε, να βρέξει και να γκριζάρει το κατάλευκο φόντο των ονείρων μας.
Μη συνηθίσεις.
Κοίτα ξανά.
Λίγο πιο δίπλα στήνεται θέατρο, που μήτε κομπάρσος, μήτε θεατής θα ΄σαι.
Θέατρο σαν παραμύθι, με όμορφους ανθρώπους, αγάπη, ζεστασιά.
Θέατρο με μελωδίες, σαν μεσημέρι βροχερό και όνειρο θερινής νυκτός.
Κοίτα ξανά.
Είσαι εσύ ο μαέστρος, εσύ και ο πρωταγωνιστής.
Δακρύζεις, γελάς, και είσαι αληθινός.
Κοίτα ξανά.
Στον κόσμο αυτό μοιάζεις παιδί. Ένας μικρός θεός που φτιάχνει κάστρα από άμμο, με κύμα χαμηλό.
Κοίτα ξανά.
Κοίτα καλύτερα αυτή τη φορά.
Και αν έκανες και λάθη δεν πειράζει.
Συγχώρα τον εαυτό σου και προχώρα παρακάτω.
Εκεί που το φόντο των ονείρων σου είναι λευκό και πάντα αδιάβροχο.
