Κάνε τα “θέλω” σου, “μπορώ” και ζήσε τα σε κάθε εποχή!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Θέλω να κλείσω το φως και να πιω το σκοτάδι. Να ‘χει γεύση πικρή ή γλυκιά; Δεν ξέρω… Οι σκέψεις δε μ’ αφήνουν να καταλάβω. Μπερδεύω τις γεύσεις. Λες και το κάνουν επίτηδες και δε μ’ αφήνουν να συγκεντρωθώ.
Ίσως φταιν τα κεριά που στέλνουν το φως από δω κι από ‘κει.
Ίσως το τζάμι που σπρώχνει τον αέρα μέσα στο σπίτι και κάνει τα κεριά να φοβούνται και να τρέμουν. Είναι αλήθεια, το σκοτάδι δεν την μπορεί την μοναξιά. Πάντα διαλέγει ένα φωτεινό παραθυράκι.
Εγώ μπορώ; Ίσως…
Δεν ευθύνεται κάποιος γι’ αυτές τις αράδες. Μόνη μου γράφω. Γράφω γιατί θυμάμαι. Γράφω γιατί νιώθω .
Νιώθω την καρδιά να χτυπά δυνατά. Νιώθω τον χρόνο που περνά πεζός με κόκκινο φανάρι, γιατί δεν έχει υπομονή να περιμένει.
Θέλω το καλοκαίρι με τις ψάθες και τα τουρκουάζ γυαλιά.
Θέλω τις νύχτες με παρέες και ποτά. Ακόμα και τη ζέστη, που άλλοι τη μισούν, εμένα μ’ αρέσει, σε κάνει να νιώθεις τα άκρα σου και να δαμάζεις τις αντοχές σου.
̶ Μπορείς;
̶ Μπορώ…
Θέλω το καρπούζι και το ροδάκινο, που κάνουν τα χείλη μου να κολλούν και να μοιάζω με βαμπίρ. Μ’ αρέσει και το βύσσινο της μαμάς, κάνει καλό στα μάγουλα και κοκκινίζουν.
Ακόμα και το φεγγάρι, που άλλοι τ’ αγαπούν, το κοροϊδεύω. Λένε πως ξέρει πολλά. Εγώ σου λέω δε ξέρει τίποτα. Το χαζεύω και δεν του μιλώ. Τα δικά μου μυστικά είναι μόνο δικά μου.
Θέλω τα ροζ τιραντάκια και το κοραλλί κραγιόν. Κάνουν τον κόσμο να πιστεύει ότι τα μάτια μου είναι μπλε κι όχι καφέ.
Θέλω πολλά που μου χαρίζει το καλοκαίρι και μου τα παίρνει πίσω ο αχόρταγος χειμώνας.Τα θέλει όλα δικά του. Νευριάζει τη θάλασσα, μαραίνει τα λουλούδια, με κάνει να κρυώνω, παίρνει τα χρώματα.
Ο εγωιστής μάτια μου δεν αλλάζει, μένει ίδιος. Πάρε τα παιχνίδια του χειμώνα και τσαλάκωσέ τα. Φτιάξε το καλοκαίρι μέσα στο χειμώνα. Πέτα τη μπάλα και κλότσα τα όνειρα παντού. Και στα δύο τέρματα.

Και στην άνοιξη και στο καλοκαίρι. Απλά ζήσε!

LoveLetters