Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Ρε σεις, τραβάτε σε έναν ψυχολόγο και αφήστε μας λίγο ήσυχους με τις ανασφάλειές σας!
Λυπηθείτε μας λιγάκι! Ζούμε κι εμείς στον ίδιο κόσμο με εσας! Με τα ίδια προβλήματα, τα ίδια νεύρα, τους ίδιους ανάποδους συνεργάτες και αγενείς πελάτες. Έχουμε κι εμείς παιδιά, σκυλιά, γατιά, πρώην και νυν, λογαριασμούς, υποχρεώσεις, βιώματα και παρελθόν αλλά δεν πάμε να τα ξεσπάσουμε όπου βρούμε. Δεν παρεξηγούμε ακόμα και την πεταλούδα που έστριψε δεξιόστροφα αντί να κάνει επι τόπου και να γυρίσει στην μπιγκόνια της.
Έχουμε κι εμείς ανασφάλειες, πιο πολλές απ’ όσες φαντάζεστε και κάποιοι στο παρελθόν μας έχουν χορέψει κι εμάς τσιφτετέλι με ανάποδο ρυθμό αλλά οκ. Είχαμε κι εμείς δύσκολους γονείς και ακόμα δυσκολότερους ανθρώπους, φάγαμε κι εμείς φόλες κι όχι μία φορά, αλλά εντάξει, πήγαμε σε έναν ψυχολόγο, πήγαμε στη θάλασσα, κάναμε και λίγο meditation, και κάπου σταματήσαμε να τα βάζουμε επί δικαίων και αδίκων με όποιον αναπνέει με ρυθμό που δεν μας βολεύει.
Ξέρετε κάτι; Έχουμε ακούσει επικές μαλακίες από τα χειλάκια σας, επικότατα ψέματα από την αγιότητά σας, κι έχουμε κάνει τους επικότατους μαλάκες, μόνο και μόνο γιατί δεν θέλαμε να σας στριμώξουμε.
Κι αυτό, στη γλώσσα μας, λέγεται αγάπη.
Γιατί στην αγάπη, πρέπει να νιώθεις ασφαλής. Και δεν φταίει πάντα ο άλλος που εσύ δεν ξέρεις πώς είναι αυτό το συναίσθημα.
Για να νιώσεις ασφαλής, πρέπει να κατεβάσεις κάτι πόντους τον εγωισμό σου, και να επιτρέψεις σε κάποιον άλλο να σε αγαπήσει, να σε νοιαστεί, να σε φροντίσει, χωρίς να περιμένεις πότε θα σου την κάνει, πότε θα στο γυρίσει πάνω σου και πότε θα σου έρθει ο λογαριασμός.
Κάποτε, ο λογαριασμός είναι πληρωμένος, από εκείνον που σε αγάπησε παραπάνω απ’ όσο νόμιζες, ποιοτικότερα απ’ όσο είχες συνηθίσει και ουσιαστικότερα απ’ όσο άντεχε το εγώ σου.
Κάποτε, πρέπει να νιώσεις ασφαλής με αυτό που είσαι μέσα σου, για να αγαπήσεις, να αγαπηθείς, να αφεθείς..
Κάποτε, πρέπει να σε αγαπήσεις τόσο, που θα αποδεχτείς, πως αξίζεις να αγαπιέσαι!
