Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Κάποια στιγμή θα δεις πως όλα θα αλλάξουν. Κάποια στιγμή θα ακούω το όνομά σου και δεν θα κοιτάζω γύρω μου για να σε βρω. Κάποια στιγμή το χάδι σου και το φιλί σου θα ξεθωριάσουν από την μνήμη μου. Κάποια στιγμή όλα θα φαντάζουν ένα θολό και μακρινό παρελθόν.
Κάποια στιγμή όμως… Γιατί αυτή τη στιγμή η σκέψη μου πλημμυρίζει από τη μορφή σου. Αυτή τη στιγμή ακούω το όνομά σου όπου κι αν πάω. Αυτή τη στιγμή το άρωμά σου κυριαρχεί γύρω μου. Αυτή τη στιγμή νιώθω το χάδι και το φιλί σου σαν να είσαι δίπλα μου. Αυτή τη στιγμή είναι όλα τόσο ζωντανά που πονάει το κεφάλι μου.
Αυτή τη στιγμή πονάει το μυαλό μου στη σκέψη σου, πονάει η ψυχή μου όταν σκέφτομαι πόσο χαζή υπήρξα. Σε νιώθω δίπλα μου, βλέπω το πρόσωπό σου μπροστά μου με ανοιχτά μάτια. Βρίσκομαι σε μια κατάσταση ύπνου, να σε ονειρεύομαι συνέχεια, αλλά είμαι ξύπνια. Βασανίζεις τη σκέψη μου, τα όνειρά μου. Διαταράσσεις την καθημερινότητά μου, σε βλέπω παντού και όμως δεν είσαι πουθενά. Ακούω την φωνή σου και όταν γυρίζω να κοιτάξω κάποιος άλλος μιλάει στο τηλέφωνο λίγο πιο μακριά. Σε νιώθω δίπλα μου και όταν ανοίγω τα μάτια μου για να σε δω κάποιος άσχετος είναι δίπλα μου.
Νιώθω ότι αρχίζω να τα χάνω σιγά σιγά. Νιώθω πως μέρα με τη μέρα χάνω το μυαλό μου κάπου ανάμεσα φαντασίας και πραγματικότητας γωνία. Δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορεί να γεμίζεις τη μέρα μου με κάθε δυνατό τρόπο χωρίς καν να βρίσκεσαι κοντά μου. Δεν γίνεται να υπάρχεις κάθε μέρα παντού και πουθενά. Δεν γίνεται να είσαι πάντα δίπλα μου ενώ βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά.
Κι όμως. Κι όμως κάποια στιγμή όλα θα αλλάξουν. Μ’ ακούς; Όλα!
Όλα αυτά που τώρα βασανίζουν τη σκέψη μου και διακόπτουν τον ύπνο μου θα εξαφανιστούν. Και πίστεψέ με, δεν αργεί αυτή η στιγμή. Πλησιάζει, όλο και πιο γρήγορα. Μέρα με τη μέρα βρίσκεται ένα βήμα πιο κοντά μου. Όσο εσύ παίρνεις απόσταση εκείνη με πλησιάζει. Να θυμάσαι, πως όταν έρθει αυτή η μέρα μόνο εσύ θα ευθύνεσαι για αυτό. Εσύ που με τη συμπεριφορά σου με απομακρύνεις όλο και περισσότερο. Ότι κι αν συμβεί από εδώ και πέρα έχεις μόνο τον εαυτό σου να κατηγορήσεις. Κανέναν άλλον. Ούτως ή αλλιώς, αργά ή γρήγορα, μόνο με αυτόν θα μείνεις. Μην ψάξεις, λοιπόν, την αιτία, στην δίνω εγώ στο πιάτο, όπως και όλα τα άλλα άλλωστε.
Για ότι συμβεί από εδώ και πέρα κοίτα τον καθρέφτη και πες: Τελικά είμαι μεγάλος μαλάκας!
