Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Από τότε που με φίλησες έχω ένα φεγγάρι ανάμεσα στα χείλη μου.
Κι εκείνο μου αποκρίθηκε πως λατρεύει το φιλί σου.
Αυτό το φιλί που πάντα λαχταράω όταν είσαι κοντά μου.
Αυτό που μου δίνεις με την ψυχή σου ολόκληρη.
Περάσαν μέρες κι ακόμη η ψυχή μου να συνέλθει απ’ την ανάμνησή του.
Σε σκέφτομαι κι αναζητώ τις ώρες που βρέθηκες κοντά μου.
Εκείνο το κοντά που μαρτύρησε το πάθος μας.
Αυτό το πάθος που δεν λέει να περάσει.
Αυτή η ευδαιμονία που κρέμεται απ’ τα χείλη μας κάθε φορά.
Αυτή η λαχτάρα που σου φωνάζω με την ψυχή μου.
Πόση λαχτάρα σου έχω, πόση λαχτάρα μου βγάζεις.
Γιατί όλα μου τα βγάζεις εσύ.
Όλα μου τα βγάζεις, σαν την πρώτη φορά που φοβόμουνα να σ’ αγγίξω μην τυχόν εξαφανιστείς.
Από την πρώτη ώρα σε ήθελα, αλλά τώρα έχω ανάγκη να σε νοιώθω, να σ’ αγγίζω, να σε φιλώ.
Αυτό το φιλί που μυρίζει αγριολούλουδο και κανέλα.
Αυτό που καρφώνεται κάθε φορά στα όνειρά μου και ζωντανεύει τις μνήμες μου.
Αυτό το φιλί που πάντα θα μου θυμίζει πόσο με θέλεις και πόσο με λαχταράς.
Αχ αυτή η αγκαλιά σου πόσο με λυτρώνει.
Λες και γεννήθηκε για τα δικά μου χέρια, για το δικό μου κορμί.
Αυτό που κούμπωσε επάνω σου και δεν μπορεί να ξεκουμπώσει.
Γιατί αν δεν είσαι εσύ, δεν θέλω κανέναν.
Αν δεν είσαι εσύ δεν λειτουργώ.
Αν δεν είσαι εσύ ο κόσμος παύει να διεγείρεται και απομένει κρύος.
Γιατί νοιώθω κρύο μακριά σου.
Γιατί όταν είσαι κοντά μου είμαι τόσο ευτυχισμένη.
Κάποια στιγμή νόμισα ότι μπορώ να ζήσω μακριά σου.
Μα μόνο στην ιδέα η ψυχή μου μάτωσε.
Και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να σε χάσω σφίχτηκε το είναι μου.
Έρχονται στιγμές που σ’ αναζητώ τόσο πολύ.
Γιατί δεν ξεφεύγεις απ’ την σκέψη μου, δεν φεύγεις απ’ τα μάτια μου, δεν φεύγεις από μέσα μου.
Γιατί το μέσα μου όλο, είσαι εσύ!
