Γράφει η Γεώρα
Κοίταξε πως ήρθαν τώρα που κατάλαβαν πως αποφάσισες να κάνεις μια καινούργια αρχή. Κοίταξε πως έτρεξαν πάλι κοντά σου μόλις συνειδητοποίησαν πως πλέον δεν είσαι το δεδομένο τους. Κοίταξε πως έρχονται πάλι πλάι σου να σου ζητήσουν χάδια στοργικά, αγάπη άπειρη, σιγουριά και ασφάλεια.
Κοίταξε πώς την συγγνώμη την έχουν στο στόμα τους. Πώς με δάκρυα στα μάτια προσπαθούν να σε πείσουν να τους δεχτείς πίσω πάλι. Κοίταξε πώς τρέμουν στο άκουσμα του κρότου της σιωπής σου!
Παλεύουν για να σωθούν από την ολική διαγραφή από τη ζωή σου. Τώρα, τώρα που πλέον είναι αργά. Όταν εσύ προσπαθούσες να σώσεις ότι σώζεται, εκείνοι σε βούλιαζαν περισσότερο, πατώντας την καλοσύνη, την ευγένεια και την ευαισθησία σου!
Δεν το πίστευαν βλέπεις, πως η ευαισθησία μπορεί να νικήσει! Σε θεωρούσαν αδύναμη και δειλή. Και να σου τώρα εσύ να στέκεις εκεί και να βλέπεις δάκρυα ψεύτικα να σου ζητάνε σωτηρία. Κοίταξε πως τις συγγνώμες τις προφέρουν με τρυφερότητα και ευαισθησία. Κοίταξε πως τάχα πόνεσαν, που σε πόνεσαν, εκείνοι σου φωνάζουν!
Σιωπή και εσύ να στέκεις μπροστά στη θέαση του παράλογου. Αν αγαπάς κάτι δεν το αφήνεις να καταστραφεί όταν σου φωνάζει πως τελειώνουμε.
Τώρα οι συγγνώμες λογαριάζονται για λίγες και δίχως ουσία αφού η απραξία τις έκανε δούλους της. Τώρα οι συγγνώμες φαντάζουν φοβία δίχως ουσία αφού οι πράξεις έμειναν ίδιες. Τώρα παλεύεις εσύ για να σωθείς ζητώντας μου βοήθεια μα ξέχασες αγάπη μου πως καταστράφηκες από την έλλειψη ευαισθησίας!
