Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Κάτσε φίλη μου να σου μιλήσω για ένα αερικό, έναν άντρα τόσο ελεύθερο που δεν χωράει σε κανένα κλουβί, σε καμία αγκαλιά.
Από στεριά σε θάλασσα και από βουνό σε πόλη, αυτός ο άντρας είναι ένας αγέρας ερωτικός, ένα αερικό άπιαστο, που σήμερα το βλέπεις, είναι δίπλα σου, σου μιλάει, κάνετε έρωτα και την επόμενη έχει εξαφανιστεί απ΄ τη ζωή σου.
Είναι εκείνο το αρσενικό που δεν ζητά δεσμεύσεις, είναι ελεύθερος σαν τα πουλιά. Έχει κάτι τεράστια φτερά και έχει μάθει να πηγαίνει κόντρα στον άνεμο.
Δαμάζει τους πιο απίστευτους ανέμους, δεν τον τρομάζουν οι θύελλες και απολαμβάνει να βρέχετε από το νερό του ουρανού.
Υποκλίνεται μπροστά του όλη η αλμύρα της θάλασσας και οι ωκεανοί του κόσμου. Για οδηγό έχει τα αστέρια του και τα όνειρα του και βάζει πάντα πλώρη για νέες στεριές.
Δεν μπορεί να δαμαστεί φιλενάδα μου, αυτός ο άντρας γεννήθηκε για να είναι ελεύθερος, έχει καρδιά που ανήκει στον κόσμο, στην ζωή, στην περιπέτεια.
Μοιάζει με πουλί, ελεύθερο, στο είπα.
Μοιάζει με τα άλμπατρος, ξέρεις, εκείνα τα θαλασσοπούλια που μεταναστεύουν από το βόρειο στο νότιο ημισφαίριο, που τα ταξίδια τους είναι τεράστια, που φωλιάζουν τον περισσότερο καιρό σε απομονωμένα νησιά και μετά πάλι μεταναστεύουν.
Είναι εκείνος ο άντρας που τον κοιτάς και χάνεσαι, έχει ένα βλέμμα όλο φλόγα για ζωή, διψάει κάθε κύτταρο του κορμιού του για νέες περιπέτειες αλλά ποτέ για έρωτα.
Αν ερωτευτεί μάλλον θα μείνει εκεί, θα βρει το λιμάνι του και θα αράξει. Και λέω μάλλον για ένα τέτοιο πουλί δεν μπορείς να το κλείσεις σε χρυσό κλουβί. Πάντα θα θέλει να δραπετεύει και θα το κάνει, θα βρει τον τρόπο και τότε θα τον χάσεις για πάντα.
Αυτό το αερικό περπατάει και σκορπάει αναστάτωση, οι γυναίκες λιώνουν στο πέρασμα του και οι άντρες τρομάζουν από τη ζήλια. Είναι ψηλός, τα μαλλιά του πέφτουν ατίθασα στο πρόσωπο του και οι μύες του κορμιού του σε κάνουν να λιώνεις από αγανάκτηση για μια αγκαλιά του.
Ο τρόπος που θα σε κοιτάξει, που θα περπατήσει, η αυτοπεποίθηση του θα σε κάνουν να τον ερωτευτείς από την πρώτη ματιά, από το πρώτο εκείνο κοίταγμα.
Θα μείνει χαραγμένος για πάντα στο μυαλό σου.
Κι όταν θα σου δώσει το χέρι του και θα σε προσκαλέσει στο παραμύθι του άγνωστου απλά θα παραδοθείς χωρίς αντίρρηση . Κι όμως, ο άνεμος έχει μάθει να είναι πάντα ελεύθερος και μόνος του, δεν μπορεί να μείνει για πολύ με συνοδοιπόρο, κουράζεται. Δεν έχει μάθει να είναι κανείς δίπλα του, ίσως μόνο για λίγο, για πολύ λίγο και μετά πάλι μόνος του θα θέλει να δαμάσει ουρανούς.
Και εσύ από μεριά σου, δεν μπορείς να ακολουθήσεις έναν άνεμο, άπιαστο, δεν έμαθες έτσι, πρέπει να μείνεις πίσω, να ακολουθείς έναν αέρα που μυρίζει έρωτα και να υπομένεις το φευγιό του.
Το φευγιό του έρωτα σου, ενός έρωτα τρελού, άπιαστου, αεράτου.
Και όταν πάλι θα έρθει, θα τον προσκαλέσεις στο κρεβάτι σου, και όταν πάλι φύγει θα αναπολείς στιγμές. Και όταν θα φυσάει θα μυρίζεις το άρωμα του και το κοχύλι στο λαιμό σου θα σε κάνει να τον θυμάσαι όσο λείπει.
Και όταν ο άνεμος φυσάει δυνατά, θα ξέρεις πως το αερικό σου σε προστατεύει, αυτός ο άντρας είναι εκεί κι ας είναι μακριά..
Γι’αυτό φίλη μου μη με κοιτάς παράξενα όταν βγαίνω στην βροχή, τον σκέφτομαι..
Σε ένα αερικό, άπιαστο, όπου κι αν είναι…
Join the discussion