Γράφει ο Nickolas M.
Έλα πάμε άλλη μία το γνωστό παραμυθάκι, έτσι για να μας πάει καλά η μέρα. Πάμε να πούμε (μάλλον, να πεις κι εγώ να ακούω με κατανόηση) για τη σκληρή και άδικη ζωή σου. Να πούμε πόσο διαφορετική αφετηρία είχες εσύ και πόσες αβάντες είχαμε οι υπόλοιποι.
Να μιλήσουμε για το πόσο στράγγιξες από ενέργεια, υπομονή, φαιά ουσία και λοιπά και λοιπά για να διαχειριστείς πράγματα που οι υπόλοιποι τα βρήκαμε (και καλά) έτοιμα και φυσικά για το πόσο σου χρωστάνε όλοι το υποτιθέμενο περίσσευμα ενέργειας τους.
Πάμε άλλη μία για το πόσο δυσανάλογη των προσόντων σου κακή δουλειά κάνεις και πώς είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζει κανείς τα κατ’ εσέ προφανή. Πόσο κακό είναι το σύστημα που θέλει και προωθεί είλωτες κι όχι σκεπτόμενα στελέχη. Πόσο κακή παιδεία που δεν μας προετοιμάζει για αυτά που θα συναντήσουμε και μας αφήνει να ζούμε σε μια γυάλα όπου υποτίθεται ότι μας υποδέχονται με κόκκινα χαλιά μόλις αποφοιτήσουμε.
Πάμε άλλη μία για τους κακούς ανθρώπους που μας εκμεταλλεύονται κι ενώ τους δίνουμε την ψυχή μας, την αγάπη μας, τον έρωτα μας, τον χρόνο μας, το χρήμα μας, αυτοί σαν βδελυρά σκουλήκια τολμούν να μας εγκαταλείπουν, ενώ έπρεπε να μας χρωστάνε αιώνια ευγνωμοσύνη, μη σου πω να μας φτιάξουν κι ένα άγαλμα 3 μέτρα και κάθε χρόνο να προσφέρουν θυσίες όπως οι αρχαίοι, στον βωμό του Μεγάλου Ευεργέτη εαυτού μας!
Ας μιρλιάσουμε λίγο ακόμα ειδικά για τα βλαστάρια μας, που αντί να έρθουν έτοιμα με τσιπάκι πλοήγησης και επιβίωσης, τολμούν να μας χρειάζονται στα πρώτα τους χρόνια ακόμα και στις βασικές τους ανάγκες. Πώς είναι δυνατόν η μητέρα φύση να μη σκέφτηκε πρώτα τις μέγιστες, απόλυτες και αντικειμενικά σωστές ανάγκες μας και μας βάζει να κάνουμε τον υπηρέτη!
Εντάξει τα είπες; Ξέσκασες; Το’ βγαλες από μέσα σου; Ξιφούλκησες απέναντι σε όλα τα κακώς κείμενα του σύμπαντος όλου; Μα έλα, γκρίνιαξε λίγο ακόμα, μπορείς!
Ωραία, άκου τώρα και δυο λογάκια, για πολλοστή φορά βέβαια, αλλά δε βαριέσαι. Έχεις διαβάσει αυτά τα ωραία τα τσιτάτα κάποιων ψυχολόγων, life coaches, γκουρού και δεν ξέρω και γώ πώς αλλιώς λέγονται, περί του ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τον άλλον και αυτό που μπορείς να ελέγξεις είναι απλά η δική σου η συμπεριφορά και η οπτική που βλέπεις τα πράγματα;
Ε λοιπόν μάντεψε, έχουν πολλή μεγάλη δόση αλήθειας! Ναι, ναι , απίστευτο ξέρω, αλλά έχεις κι εσύ χεράκια και ποδαράκια να κουνήσεις! Δεν επιλέγεις, ξέρεις τις αφετηρίες σου, αλλά σίγουρα καθορίζεις το παρόν και το μέλλον σου. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον τοξικό άνθρωπο, αλλά μια χαρά μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις από δίπλα του.
Δεν μπορείς να αλλάξεις τον γονιό στα 70 του, αλλά μια χαρά του βάζεις τα όρια του και κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς σωστό. Δεν μπορείς να στερήσεις από τον κάθε καλοθελητή φίλο/γνωστό/ξάδερφο/συνάδελφο το δικαίωμα στην άποψη, αλλά μπορείς απλά να μην τους ακούσεις.
Στην τελική, αν δεν μπορεί να σε αποδεχτεί με τα θέλω και τα πρέπει σου αυτός που θεωρείς δικό σου άνθρωπο, ίσως τελικά δεν είναι και τόσο δικός σου όσο νόμιζες. Ναι οκ πονάει λίγο αυτό όταν το συνειδητοποιείς, αλλά πίνεις μια γουλιά σοδίτσα και συνεχίζεις.
Για το δε κακό σύστημα; Ωραία πάρε ένα ντουφέκι και κάνε την επανάσταση σου, αλλά πάρε και την ευθύνη και το κόστος μαζί. Κάνε κάτι στην τελική, από το να μιρλιάζεις όλη την ώρα, υπάρχει και κάτι που λέγεται συλλογική διεκδίκηση αν το έχεις ακούσει. Είναι ένα βήμα έστω.
Αλλά ναι, εσύ μόνο να γκρινιάζεις ξέρεις. Ε καλή γκρίνια και καλή βραδιά λοιπόν. Έχουμε και σημαντικότερα να ασχοληθούμε.
