Γράφει ο Μάνος Σαμοθρακής
Αυτά που πληρώναμε κάποτε για να φάμε, τώρα τα αφήνουμε φιλοδώρημα!
Αυτά που με λαχτάρα ανακαλύπταμε, τώρα τα σερβίρουν έτοιμα στο ίντερνετ.
Εκείνα τα καρδιοχτύπια και οι έρωτες που μας έκοβαν την ανάσα και άγρυπνοι μέναμε από την προσμονή, τώρα έγιναν στόρι, τικ – τοκ και βιομηχανία επίδειξης.
Τα φαγητά της μάνας και της γιαγιάς, έγιναν ντεμοντέ και βγήκαν οι μάστερ, να μας ταΐσουν σαπουνόφουσκες με γεύση κόκορα κοκκινιστού.
Οι ερωτικές εξομολογήσεις και οι κουβέντες, που κοιτούσες τα μάτια του άλλου και έσταζαν στην ψυχή σου, έγιναν μηνύματα, αν διαβάστηκε, αν στάλθηκε και αν ο άλλος κάθεται στη λεκάνη και το διαβάζει!
Πλέον κάνεις σχέσεις με ένα κουμπί. Με το ίδιο κουμπί τις τελειώνεις. Μετά παραγγέλνεις από το e – food τον επόμενο, μαζί με πατατάκια με γιαούρτι.
Τα βιβλία χάθηκαν και έγιναν αναρτήσεις, σε έναν διαγωνισμό likes και αποδοχής.
Τα σώματα, έγιναν μέσο για ακόλουθους, σε μια ζωή που όσο πιο πολύ την ξεφτιλίζεις, τόσο πιο πολύ ανεβαίνεις.
Τα τσαλακωμένα ραβασάκια, έγιναν αιτήματα φιλίας και το κλάμα και το πένθος, φωτογραφία προφίλ.
Τα γενέθλια και οι γιορτές έγιναν tags με 27 άτομα και “έξω απ’ την πόρτα”. Και οι πόρτες έμειναν ερμητικά κλειστές αφήνοντας τα σπίτια κενά, καθαρά και έρημα.
Ξεχάσαμε να αγαπάμε, να κλαίμε, να νιώθουμε, να προσπαθούμε, να βοηθάμε, να γλεντάμε, να μιλάμε, να απολαμβάνουμε, να μαγειρεύουμε, να καταφέρνουμε, να πονάμε βρε αδερφέ.
Ξεχάσαμε να ζούμε και ζούμε μόνο για να ξεχνάμε.
Να ξεχνάμε τα χάλια που καταντήσαμε.
Ξένοι μέσα σε ξένους, που ποτέ δεν θα γίνουν δικοί μας άνθρωποι. Διότι ο καθένας προτιμά το φως της οθόνης και όχι το φως της ζωής.
Διότι όλο αυτό μας ξεπέρασε. Και δεν θα το φτάσουμε ποτέ!
Κάποτε είχαμε τεχνολογία. Τώρα “μας έχει” αυτή.
