Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Κάποτε πίστεψα ότι με την καλοσύνη μου θα αλλάξω τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.
Πίστεψα ότι θα έχω μια ευκαιρία να κερδίσω την ψυχή σου.
Πίστεψα ότι με τον καιρό θα μπορούσες να με εμπιστευτείς βλέποντας την καθαρότητα της ψυχής μου.
Και άφησα με την ανοχή μου να γίνουν τόσα εγκλήματα εις βάρους μου.
Άφησα την καρδιά μου να κουρελιάζεται.
Άφησα τον χρόνο να περάσει με την ελπίδα ότι θα μπορούσες να δεις καθαρά την αγνή ψυχή μου που δεν ευχήθηκε ποτέ κακό σε κανέναν.
Και παρόλο που μου φέρθηκες τόσο απαίσια, δεν εύχομαι να πάθεις τίποτα κακό, αλλά εύχομαι να είσαι πάντα καλά κι ας είσαι μακριά μου.
Δεν κατεβαίνει επίπεδο η ψυχή μου.
Μεγάλη ήταν πάντα, μεγάλη θα παραμείνει.
Ούτε θα φερθώ άσχημα σε οποιονδήποτε βρεθεί στον δρόμο μου, γιατί εσύ μου φέρθηκες σκληρά.
Αυτά τα κάνουν τα ανθρωπάκια κι εγώ θέλω και πιστεύω ότι είμαι ένας άνθρωπος αξίας.
Ούτε πέφτει η αξία μου επειδή εσύ δεν την κατάλαβες.
Απλά εγώ κατάλαβα επιτέλους ότι δεν μου αξίζει η άσχημη συμπεριφορά, αλλά και ούτε οι άνθρωποι που την δίνουν.
Έστω αργά το κατάλαβα.
Και αυτό που επιλέγω πλέον για τον εαυτό μου είναι οι άνθρωποι αξίας, όπως έκανα πάντα.
Άνθρωποι με ευγένεια και παιδεία.
Άνθρωποι καλόκαρδοι που δίνουν απ’ την ψυχούλα τους.
Δεν υπήρξα ποτέ μου αγενής κι ούτε θα γίνω τώρα.
Το μόνο που κάνω όταν καταλάβω ότι κάποιος μου κάνει κακό είναι να απομακρύνομαι.
Δεν θέλω το κακό κανενός.
Αφήνω τα μαύρα συναισθήματα για τους ανθρώπους τους απαίδευτους, αυτούς που δεν ίδρωσαν ποτέ τους για να εξελιχθούν.
Γιατί το μόνο σημαντικό συναίσθημα είναι η αγάπη κι αυτήν την είχα πάντα μέσα μου, ίσως γιατί την πήρα σε μεγάλη ποσότητα από μικρή. Πάντα η οικογένεια και οι άνθρωποι με αγαπούσανε.
Γι’ αυτό σου λέω, τίποτα δεν με κάνει να μισήσω κάποιον, δεν πιστεύω στο μίσος.
Η αγάπη είναι αυτή που με κρατάει και θα με κρατάει μέχρι να φύγω ψηλά.
Γι’ αυτό δεν πληγώνω ποτέ, γιατί έχω αγάπη πολλή μέσα μου.
Δεν θα σε κρίνω, δεν είμαι άξια να σε κρίνω.
Το μόνο που μπορώ και θέλω είναι να σε κρατήσω μακριά μου.
Και ίσως το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κάποτε σ’ αγάπησα
