Γράφει η Αριάδνη
Υπάρχετε εσείς οι ξεχωριστές εκεί έξω, που χαίρομαι πολύ όταν σας γνωρίζω, που σας θαυμάζω και είστε, ή θα ήθελα να είσαστε, φίλες μου! Υπάρχετε όμως κι εσείς που όταν σας ακούω, στην καλύτερη περίπτωση με κάνετε να γελάω και στη χειρότερη να ντρέπομαι που είμαι γυναίκα..
Με κάνετε να γελάω όταν αγωνιωδώς προσπαθείτε να αποδείξετε ότι είστε καλύτερες από όλες τις άλλες. Όταν αυτοθαυμάζεστε γιατί είστε εξαιρετικές μαγείρισσες, νοικοκυρές, σύζυγοι, μάνες, κόρες, με λίγα λόγια super γυναίκες και καμία άλλη σαν κι εσάς.
Κι όταν σας ακούω σκέφτομαι, πόση ανασφάλεια μπορεί να νιώθετε άραγε;
Πόσα κόμπλεξ μπορεί να κρύβετε μέσα σας και προσπαθείτε να τα ξορκίσετε περιαυτολογώντας;
Πόσο αλήθεια δεν εκτιμάτε ουσιαστικά εσείς οι ίδιες τον εαυτό σας και επιζητάτε εναγωνίως την εκτίμηση των άλλων;
Είστε βέβαια κι εσείς που δεν αξίζετε καμία απολύτως εκτίμηση. Εσείς που δεν συναντηθήκατε ποτέ με την αξιοπρέπεια και που αρνούμαι κατηγορηματικά να σας βρω την παραμικρή δικαιολογία. Εσείς οι γυναικούλες χειρίστου είδους, που προκειμένου να καταφέρετε να παντρευτείτε χρησιμοποιείτε οποιοδήποτε μέσο.
Ναι ρε φίλε, για ένα γάμο ή (και) για ένα χορηγό, λες και ζούμε στο 1800. Για ένα γάμο θα επιδιώξετε μια εγκυμοσύνη για να εκβιάσετε συναισθηματικά τον άλλον. Για ένα γάμο θα γκρινιάζετε και θα ταλαιπωρείτε τον χριστιανό που έχετε δίπλα σας, αραδιάζοντάς του γελοία επιχειρήματα, από το ότι σας πιέζουν οι γονείς σας μέχρι το ότι πιστεύετε πως δεν σας αγαπάει.
Λες και είστε παιδάκια και δεν μπορείτε να βάλετε πόστα στους δικούς σας. Λες και την αγάπη του θα σας την αποδείξει η βέρα στο δεξί και τα στέφανα.
Πόσο μακριά νυχτωμένες είστε αλήθεια; Πόσο υπερφίαλο μπορεί να είναι το Εγώ σας για να πιστεύετε ότι μπορείτε να κρατήσετε έναν άντρα δίπλα σας με τέτοια φτηνά κολπάκια;
Γιατί φεύγουν. Αργά ή γρήγορα φεύγουν και πολύ καλά κάνουν!