Γράφει η Βάγια Αγγελακοπούλου
Το αναγνωρίζεις μεταξύ άλλων. Παιδί με χαμηλωμένο κεφάλι, λιγομίλητο και διακριτικό. Το παιδί, που στο σχολείο δεν έμπλεκε ποτέ σε φασαρίες. Κι εκείνο το παιδί, που δεν αντιδρούσε στους χλευασμούς του κόσμου, αλλά έφευγε αθόρυβα.
Παρατηρώ εκείνο το καλό παιδί, που δεν παίρνει πρωτοβουλίες, αλλά ακολουθεί παθητικά την παρέα, για να μην χαλάσει χατίρια. Πατάει σιγή στα δικά του θέλω, τα περιφρονεί. Προτιμάει να πληγώσει τις δικές του επιθυμίες, παρά να τις επιθυμίες των άλλων. Και το «όχι» για το καλό παιδί είναι άγνωστη λέξη. Προτιμάει το καταπιεσμένο «ναι». Η αγαπημένη του λέξη είναι το «δεν πειράζει», παρόλο που πολλάκις θα έπρεπε να πειράζει. Κατακλύζεται από άγχος μην γλιστρήσει από το καλούπι του καλού παιδιού. Από το άγχος να παραμείνει ο αλάνθαστος σύντροφος, φίλος, παιδί.
Το καλό παιδί με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη. Με τον καιρό, το χαμόγελο αυτό ξεθωριάζει. Χρωματίζεται ασπρόμαυρο και μετατρέπεται σε χαμόγελο ανεκτικότητας και καταπίεσης, φορώντας τη μάσκα της ευτυχίας. Ξέρεις να ξεχωρίζεις ένα τέτοιο άτομο από το απολογητικό ύφος και την ενοχή στο βλέμμα του, όταν τολμάει να διαφωνήσει. Σχεδόν θυσιάζεται, μήπως και κερδίσει την κοινωνική αποδοχή. Και μετατρέπεται σε ένα καλόβολο θύμα, έτοιμο να «θυσιαστεί» για να μη πληγωθεί κανένας άλλος.
Τελικά καλό παιδί τι τάχα σημαίνει; Κάποιος που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση; Το υπόδειγμα παιδιού που δεν αντιδράει; Που ζει ήσυχα στη γωνίτσα του, και δεν κουράζει τους υπόλοιπους; Που γίνεται θυσία για τους άλλους; Σαν πολύ καταπιεστικός ο ρόλος του «καλού παιδιού». Βαρύ το φορτίο.
Ώσπου κάποιος εκμεταλλεύτηκε το καλό παιδί. Κάποιος το ποδοπάτησε, σαν να είναι χαλάκι της εξώπορτας. Κάποιος δεν σταμάτησε στιγμή να το χλευάζει, με κακίες που ονομάσαμε χιούμορ. Κάποιος άλλος δεν ρώτησε ποτέ το καλό παιδί, πως μπορεί να νιώθει.
Και ύστερα, θα έρθει εκείνη η στιγμή, που το καλό παιδί θα βροντοφωνάξει «καλός είμαι, μα όχι βλάκας». Τόσο καιρό πνιγόταν σ’ αυτό το ρόλο. Και η έκρηξή του θα είναι τόσο έντονη. Αν επαναστατήσει το καλό παιδί, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο. Θα ξεχυθούν όλα τα φιμωμένα και συσσωρευμένα συναισθήματα. Πολλοί θα ξεβολευτούν από την θέση τους. Τα συγχωροχάρτια τέλος. Πολλοί θα πούνε «Άλλαξε». Πόσα δάκρυα πλημμύρισε μέχρι να αλλάξει. Θα έρθει εκείνη η στιγμή, που θα σταματήσει να είναι το ψυχοφάρμακο για όλους. Ίσως πάλι αυτή η επανάσταση να γίνει αθόρυβα και διακριτικά, όπως άλλωστε πάντα ήταν. Διακριτικά να αποφασίσει να αλλάξει, και γίνει καπετάνιος του εαυτού του. Θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, όπου το άλλοτε καλόβολο παιδί θα τοποθετήσει τον καθένα εκεί που του αρμόζει.
Θυμάμαι ακόμα την χιλιοειπωμένη φράση. Την ακούω να αντηχεί στα αυτιά μου. «Να είσαι καλό παιδί». Μια φράση που έγινε ατάκα ζωής. Κι αν ακόμα σου κόλλησαν άλλοι αυτή τη ταμπέλα, ήρθε η ώρα να κάνεις την επανάσταση σου και να την ξεκολλήσεις από πάνω σου. Ήρθε η ώρα να αντικρίζει ο άλλος στο πρόσωπό σου τη συμπεριφορά του. Κράτα την ευγενική ψυχή σου για όσους την αξίζουν. Καλός με τους καλούς, και αψεγάδιαστος για πάρτη σου.
