Και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα ακούσαμε, και ξενερώσαμε και φύγαμε για τα καλά..

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Ακούσαμε, ξενερώσαμε, φύγαμε.
Λόγια μεγάλα, βασιλικά που σε ανεβάζουν στον ουρανό και σε κάνουν τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στη γη.
Τόσο όμορφα και τόσο μαγικά, μόνο για εσένα. Και λες πόση αγάπη να αντέξεις πια.
Που βγαίνουν από το στόμα τους αβίαστα και τόσο αληθινά.
Που περιμένεις και περιμένεις να γίνουν αληθινά αλλά απλά περιμένεις.

Και ξενερώνεις και περιμένεις μήπως δεν περίμενες αρκετά και τους κακοχαρακτήρισες.

Δεν μιλάς απλά στέκεσαι και περιμένεις, γιατί θα τα θυμηθούν εκείνα τα λόγια που είπαν, δεν μπορεί. Δεν γίνεται οι άνθρωποι να ξεχνούν έτσι. Να πετάνε λόγια του αέρα και μετά να εξαφανίζονται σαν να μην έχουν πει τίποτα, ποτέ.
Πιστεύεις πως η αγάπη τους είναι μεγαλύτερη από τα λόγια τους.
Θέλεις να πιστεύεις αλλά τελικά ο κόσμος ετούτος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Πιστεύεις στο θαύμα, σε ένα θαύμα μπας και τελικά εκείνα τα λόγια γίνουν κάποτε κάτι που να μοιάζει με χειροπιαστό.
Και μετά ξενερώνεις και την κάνεις.
Την κάνεις δίχως να γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω.
Όχι γιατί δεν μπορείς να κάνεις άλλη υπομονή, αλλά γιατί βαρέθηκες. Σιχάθηκες ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό να πιστεύει σε ένα ψέμα. Να περιμένει μπας και γίνει εκείνο το ψέμα αλήθεια.

Φεύγεις δίχως εξηγήσεις, δίχως να κοιτάξεις πίσω.
Χωρίς να σε νοιάζει γιατί πλέον έχεις ξενερώσει και έχεις απομυθοποιήσει όλα εκείνα που κάποτε τα έκανες να μοιάζουν αληθινά.

Μα για πόσο θα  βαπτίζεις το ψέμα σε αλήθεια!