Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Φωτογραφίζει ο Μάνος Σαββίδης
Μην το περιμένεις, είναι αργά.
Ούτε και το επόμενο, θα αργήσει κι εκείνο.
Θυμάσαι το τραγούδι, εκείνο το παλιό; Το τραμ το τελευταίο;
Και τι έγινε κι αν το χάσαμε;
Θα πάμε με τα πόδια.
Στο δρόμο θα μιλάμε και θα σου λέω για ταξίδια και όνειρα. Καινούρια, όχι παλιά. Τα παλιά έχουν βρει τη θέση τους στο χρονοντούλαπο.
Κι αν κουραστούμε θα κάτσουμε κατάχαμα και θα με πάρεις αγκαλιά.
Και μετά θα ξανασηκωθουμε και θα συνεχίσουμε.
Με έναν όρο.
Θα πηγαίνουμε μαζί.
Ούτε πιο γρήγορα, ούτε πιο αργά. Ούτε θα με ακολουθείς, ούτε θα σε ακολουθώ.
Κουράστηκα να τρέχω να μην χάσω το “μαζί” αλλά κουράστηκα και να γίνομαι σκιά για να ξαποστάσει κάθε περαστικός.
Θέλω να περπατάμε βήμα βήμα, συγχρονισμενα.
Και θα ακούω ο,τι μου λες.
Θα ακούω κι εκείνα που δεν θα μου λες.
Θα νιώθω τους φόβους σου και θα ακούω τις προσδοκίες σου.
Κι όταν κουραστείς εσύ θα σε πάρω εγώ αγκαλιά και θα σε ξεκουράσω. Και θα μείνω εκεί, για όσο.. Δεν θα φύγω, στο υπόσχομαι.
Ξέρεις; Μια μέρα από αυτές, θέλω να σου πω..
Μην με ρωτήσεις τι, δεν ήρθε η ώρα ακόμα.
Κι αν κάτι έμαθα πια, είναι όταν χάνω το τραμ το τελευταίο να προχωράω, να μην τα παρατάω.
Μονό ανθρώπους δεν αντεχω να χάνω.
Το τραμ.. Ας πάει..
Προχωράμε μαζί;
