Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Και τι δεν θα έδινα να άνοιγα τα μάτια μου ένα πρωινό και να ήσουν με τα μάτια ορθάνοιχτα να αδημονούν να μπουν μέσα στα δικά μου, να μου χαμογελάσουν, να με ντύσουν με ήλιο και πεταλούδες και μονομιάς τα δυο σου χέρια να με κρατήσουν και να με πάρουν μακριά σε μια φανταστική χώρα.
Με τη θάλασσα να λυσσομανάει μέχρι να μας δει, μα μόλις δει τα μάτια σου να γαληνέψει και να αρχίσει να ηχεί έρωτα μέσα από τον παφλασμό των κυμάτων, να γυρίσει να ξεπλύνει τον ουρανό και να περιμένει τον ήλιο να φανεί μέσα από τα μάτια σου, να λάμψει, να γεμίσει όλη λουλούδια από εκείνα τα χρωματιστά που φωνάζουν αγάπη.
Και τι δεν θα έδινα να ξυπνούσα ένα πρωινό στην αγκαλιά σου και εσύ να μου χαμογελούσες, να με ακουμπούσες, να μύριζες πάθος και έτσι σιωπηλός να φώναζες πως είμαι δική σου, έτσι σιωπηλά με την ανάσα να κόβεται, με το βλέμμα να με ακουμπάει.
Και τι δεν θα έδινα να ήμουν δική σου.
Ολόδική σου!