Γράφει η Ελένη Αράπη.
Απογοήτευση, θλίψη, κατάθλιψη, μοναξιά.
Κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει.
Όλοι σε εκμεταλλεύονται, οι άντρες πρώτοι απ’όλους, οι φίλες, οι φίλοι, μέχρι και η ίδια σου η μάνα.
Μάνα της μάνας σου έγινες.
Μάνα του άντρα, της φιλενάδας.
Κι ας μην έχεις παιδιά.
Νιώθεις σαν τη γαία, τους θεώνεις, τους θανατώνεις.
Απροειδοποίητα, βίαια πάντα. Οι άνθρωποι είναι σαν το νερό, φιλενάδα, όσο τους αφήνεις, απλώνονται, σε καταλαμβάνουν.
Οι πιο ισχυροί σε βουλιάζουν, οι λιγότερο σε παρασύρουν, τρώνε απο τις σάρκες σου, αργά και βασανιστικά.
Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι, γιατί σου πλασάρονται ως άγγελοι, ζητούν απο τη αγάπη σου, πλάθουν όνειρα και σιγά σιγά τα ακυρώνουν, και μετά πάλι σε ταΐζουν με όνειρα και πάλι τα ακυρώνουν.
Μέχρι που παραδίνεσαι, χάνεσαι, χάνεις τα λογικά σου.
Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις, που είναι το ψέμα και που η αλήθεια.
Και εσύ, ποιά είσαι εσύ, τι θέλεις, γιατί προσδοκάς το αδύνατο;
Αυτό είναι το μέγιστο λάθος.
Βλέπεις ότι ποθείς και όχι ότι είναι.
Δίνεσαι ολοκληρωτικά και συνεχώς ματώνεις.
Κι οσο πιο πολύ ματώνεις, τόσο πιο πολύ βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου, ότι δεν μπορεί αυτή την φορά τον άνθρωπο θα ανταμώσεις.
Ψέματα! Ψέματα! Ψέματα!
Ρίξε τους τίτλους του τέλους.
Η παράσταση τελείωσε.
Δες, δες τους άλλους, όπως πραγματικά είναι, όχι όπως θες, όπως είναι!
Λίγοι, ναι. Μικροί, ασήμαντοι, όπως κι εσύ.
Μα με μια διαφορά, ουσίας, εσύ ακόμα έχεις ψυχή.
Και μην ξεχνάς όσο πιο άψυχοι, τοσο πιο πολύ για ψυχή θα σου μιλάνε.
Εξάλλου το ξέρεις απο την αρχή.
Το βλέπεις, το νιώθεις, μα αρνείσαι να δεις.
Οικειοθελώς λες ναι, εκεί που ουρλιάζει το όχι μέσα σου.
Παραδίνεσαι εκεί που ξέρεις ότι απο χέρι είσαι χαμένη.
Ξέρεις γιατί;
Φοβάσαι τη μοναξιά σου, φοβάσαι το λίγο σου, ψάχνεις στους άλλους να βρεις, όσα πολύ λαχτάρησες.
Και πάνω απο όλα αναζητάς την αγάπη.
Να αγαπηθείς όπως δεν σε αγαπησες ποτέ.
Μα ποιός νομίζεις ότι θα σου χαρίσει την αγάπη του, αν δεν τον εμπνεύσεις, αν δεν σε νιώθει ότι μπορείς ελεύθερα να ζεις και χωρίς αυτόν, μα εσύ ελεύθερα επιλέγεις αυτόν.
Όχι απο αδυναμία, όχι απο έλλειψη μα μοναχά απο δύναμη, μοναχά από αγάπη.
Ούρλιαξε σε όλους λοιπόν μα πιο πολύ σε σένα…
“Το νου σου, χειροβομβίδα κρατάω στο χέρι με τραβηγμένη περόνη. Με αγάπησα…Τη γάμησες”
LoveLetters
