Γράφει η Πράξια Αρέστη
Είμαστε μια κοινωνία που αιώνια κυνηγά την ευτυχία και ποτέ δεν τη βρίσκει.
Όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι και τέλειοι. Τέλεια ρούχα, τέλειο σπίτι, τέλεια δουλειά και τώρα στη μόδα έγινε και η τέλεια ψυχή. Κανείς δεν μπορεί να δεχτεί ότι μπορεί κάποια στιγμή στη ζωή του να κάνει λάθος κι αυτό είναι οκ. Κανείς δε θέλει να αποτύχει και να καταλάβει ότι αυτό είναι μέρος του μοναδικού ταξιδιού που λέγεται ζωή.
Κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί τα παιδικά του τραύματα και ότι λίγο ή πολύ όλοι έχουν τέτοια. Κανείς δεν μπορεί να δώσει ελαφρυντικά σε κάποια αρνητικά αισθήματα και να τα ζήσει.
Μιλάω για τη θλίψη, τη λύπη, την απογοήτευση, την αποτυχία, τη μοναξιά. Λέξεις που κατάντησαν ταμπού, λέξεις που ξεστομίζονται πιο δύσκολα κι από τη λέξη “διάβολος”. Αισθήματα που κανείς δεν παραδέχεται ότι έχει λες και είναι λέπρα ή κάτι, αισθήματα που κανείς δε θέλει να δείχνει ότι έχει και αισθήματα που όλοι έχουν γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος αποτελείται από το γιν και το γιανγκ. Από το καλό και το κακό. Και για να είναι πραγματικά καλά πρέπει να τα ισορροπεί μέσα του. Ούτε το ένα να πολεμά ούτε το άλλο.
Σήμερα δεν είμαι καλά.
Σήμερα δεν είμαι καλά και το φωνάζω όπως ακριβώς φωνάζω από τη χαρά όταν είμαι καλά.
Το ζω. Όχι δε θέλω να με γιάνεις. Σήμερα δεν είμαι καλά κι αυτό εντάξει. Θα κλάψω λίγο, θα νευριάσω, θα ξεσπάσω και ύστερα πάλι θα είμαι καλά. Γιατί να είμαι συνέχεια καλά; Έχω υπογράψει κάποια συμφωνία με τη ζωή που δεν γνωρίζω;
Αυτή την ευτυχιοκρατία που προσπαθούν να μας επιβάλουν επιστήμες, χάπια, φίλοι και γνωστοί, δεν την θέλω πια. Αυτό είναι καθαρό ξεπούλημα συναισθημάτων. Ένα άχαρο παζάρι που στο τέλος σου στοιχίζει την ίδια σου την ψυχή.
Σε αφήνει άψυχο. Να μη νιώθεις. Αν δεν νιώσεις τη λύπη πώς θα νιώσεις τη χαρά; Πώς θα την καταλάβεις όταν έρθει; Θα τη βλέπεις να περνάει από μπροστά και θα μένεις το ίδιο απαθές όπως έμεινες και στη λύπη. Δε θα την αναγνωρίσεις.
Δεν μπορείς συνεχώς να είσαι χαρούμενος. Είναι χαζό. Δεν μπορείς να μην επηρεάζεσαι καθόλου από τα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Να μη λυπάσαι για τα κακά του κόσμου. Να σε αφήνουν αδιάφορα καταστάσεις για να μη λυπηθείς.
Λες και το να κλαις ή το να λυπάσαι είναι έγκλημα. Είναι έγκλημα αν το μόνο που κάνεις είναι αυτό. Είναι καταστροφικό για την υγεία σου. Το ίδιο όμως καταστροφικό είναι αν συνεχώς είσαι μες την τρελή χαρά. Γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι συνέχεια χαρούμενος. Είναι μια άφταστη ουτοπία. Ένα κυνήγι που δεν τελειώνει ποτέ και στο τέλος κουράζει.
Η ευτυχία έρχεται αβίαστα. Πώς να την κυνηγήσεις δηλαδή; Η ευτυχία είναι πιο απλή από ό,τι νομίζεις και πολλές φορές δεν τη χρειάζεσαι. Σε έκαναν να πιστεύεις ότι τη χρειάζεσαι και να την κυνηγάς. Είσαι ένας άνθρωπος με τα πάνω και τα κάτω του, με τα καλά και τα κακά τους, με τις λύπες και τις χαρές του κι αν αυτά κάπως ισοζυγούν στη ζωή σου τότε συγχαρητήρια μπορείς να λέγεσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
Αν πρέπει να βάλεις ένα ορισμό στην ευτυχία. Αν πρέπει κι εδώ να τραβήξεις γραμμές για να κατανοήσεις κάποιες έννοιες, τότε τράβηξε αυτές τις γραμμές. Είναι πιο πιθανό να πετύχεις τον στόχο σου.
Αν νιώθεις, είσαι ένας ευλογημένος άνθρωπος. Να φοβάσαι τη στιγμή που δε θα νιώθεις, που δε θα σε αγγίζει τίποτα. Που δε θα βρίσκεις λόγο να κλαις και λόγο να γελάς. Αυτό το ξενέρωμα προς τη ζωή να το φοβάσαι.
Και τώρα σταμάτα να κυνηγάς την ευτυχία και ξεκίνα να ζεις τη στιγμή.
