Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Πολλές οι όμορφες και άσχημες στιγμές που βιώσαμε, ζούμε ή θα βρούμε μπροστά μας αλλά αν κάτσουμε, να προσπαθήσουμε, να κάνουμε έναν απολογισμό θα διαπιστώσουμε πως αναπολούμε αυτές που μας έκαναν χαρούμενους με πολύ αγαπημένους ανθρώπους που πια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν υπάρχουν στη ζωή μας.
Σιγά το νέο, θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Είναι απορίας άξιο το ό,τι δεν μπορούμε να δώσουμε σε αυτές τις στιγμές την αξία που τους αρμόζει όσο τις βιώνουμε. Τις θεωρούμε τόσο φυσιολογικές και κεκτημένες που πιστεύουμε πως θα έχουμε την ευκαιρία να τις ξαναζήσουμε όποτε μας καπνίσει. Για την ακρίβεια ούτε καν αναρωτιόμαστε αν θα τις ξαναζήσουμε. Είναι δεδομένο πως θα συμβεί και αυτό θεωρείται δεδομένο χωρίς να σηκώνει την παραμικρή αμφισβήτηση.
Και έρχεται η ζωή μια μέρα και σου δίνει δυο χαστούκια να συνέρθεις που το ξύπνημα είναι τόσο δυνατό σε σημείο που αναρωτιέσαι πώς στο καλό άφησες να χαθούν πολύτιμες στιγμές έτσι απλά. Γιατί δεν έδειξες σε κάποιους ανθρώπους πόσο σημαντικοί είναι για σένα, γιατί κράτησες κακίες, γιατί ο εγωισμός κι ενδεχομένως κάποιες παρεξηγήσεις επέτρεψαν στο να μπει η αγάπη στο αθόρυβο;
Και τελικά μήπως δεν ήταν έτσι αλλά το βλέπεις έτσι επειδή σου λείπουν αυτοί οι άνθρωποι ή αναπολείς το συναίσθημα που βίωνες μαζί τους; Μήπως οι ενοχές της, ενδεχομένως, καθυστερημένης αυτοκριτικής έχουν βρει παραθυράκι στο συναίσθημα που σε βασανίζει και άδραξαν την ευκαιρία για να σε αποπροσανατολίσουν από το ζητούμενο; Και ποιο είναι το ζητούμενο; Δεν είναι η αγάπη σε όλες της τις μορφές;
Τι να τους κάνεις τους παρατρεχάμενους χωρίς να δίνεις και να παίρνεις άπλετη, αγνή, αλτρουιστική αγάπη χωρίς δεύτερες σκέψεις και σκοπιμότητες; Έχουμε τόσα που πρέπει να σκεφτούμε, γιατί να επιβαρυνθούμε με κάτι ακόμη το οποίο στην ουσία θα έπρεπε να είναι αυτονόητο; Μήπως τα έχουμε παραμπερδέψει τα πράγματα;
Η ζωή τις μισεί τις πολυπλοκότητες. Βάζει τόσα εμπόδια όταν κάτι δε ρολάρει μόνο του που σου δείχνει όλα τα σημάδια για το τι είναι και το τι πρέπει να είναι σημαντικό για τον καθέναν από εμάς. Άλλοι αυτά τα εμπόδια τα βλέπουν για καλό κι άλλοι σαν σημάδια απομάκρυνσης εκ του ταμείου. Πάλι η προσωπική επιλογή παίζει τον σημαντικό ρόλο κι εμείς αφήνουμε στο μυαλό μας να κάνει κουμάντο νομίζοντας πως η καρδιά είναι ένα άβουλο όργανο του σώματός μας και δεν μπορεί να δώσει τον παλμό για αποφάσεις ζωής.
Κι ενώ θα έπρεπε να είμαστε ευτυχισμένοι με όλα τα καλά που ζήσαμε ακόμη και μετά από χωρισμούς, θανάτους ή και συνειδητές απομακρύνσεις καθόμαστε και μοιρολατρούμε για ό,τι δεν προλάβαμε να ζήσουμε. Μια αέναη βασανιστική διαδικασία που όχι μόνο δε μας αφήνει να πάμε παρακάτω αλλά παίζει σε λούπα όλες εκείνες τις στιγμές που τώρα δεν μπορούμε να αναπαράγουμε.
Ναι, είναι φυσιολογικός ο ανθρώπινος πόνος και ναι πρέπει να τον βιώσουμε για να πάρουμε δυνάμεις. Αρκεί να παραδεχτούμε πως δεν είμαστε πλασμένοι μόνο για την ευτυχία αλλά και η δυστυχία μπορεί να μάς πάει παρακάτω. Αρκεί να μην βαλτώσουμε μέσα σε αυτήν.
Τα χρόνια περνάνε κι όσο κλισέ κι αν φανεί, η ζωή είναι το τώρα! Αυτή η στιγμή! Μην αναβάλλεις τίποτα για αύριο γιατί ποτέ δεν ξέρεις! Πες τα σ’ αγαπώ σου ακόμη κι αν δεν πάρεις απάντηση. Στείλε στον αγύριστο όσους σου ρουφάν ενέργεια ακόμη κι αν σου κοστίσει κάτι. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να απαλλαγεί από συναισθηματικές ενοχές και φόρτισέ τον με αγάπη από τους ανθρώπους που στη δίνουν απλόχερα.
Καλές οι στρατηγικές αλλά μόνο για τους πολέμους. Και από μια ηλικία και μετά δε θες να πολεμάς για τα αυτονόητα. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα μείνεις μόνος σε ένα ερημικό νησί και να συζητάς με τα ψάρια, τους φοίνικες και τα πουλιά!
Ζήτω η τρέλα!
