Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Από την αρχή έδειξες ποιος ήσουν.
Ίσως με κάθε λεπτομέρεια.
Και δεν είναι ότι αγνόησα τις πράξεις, ή τα λόγια σου, ή τα σημάδια που έδειχνες.
Ίσα ίσα, που τα έβλεπα όλα και τα τσέκαρα ένα, ένα καλά.
Ήθελα να δω όμως πού θα το πήγαινες, πόσο νόμιζες ότι θα πουλήσει όλο αυτό, ή πόσο είχες συνηθίσει να πουλάει.
Εύκολα μεγάλα λόγια, ψέματα, σκηνοθεσίες και διαρκώς δικαιολογίες.
Επίθεση για την επίθεση, θυμός και απέραντος εγωισμός.
Ναι, δεν λέω σίγουρα ήξερες καλά την συνταγή της επιτυχίας, μίας και οι επιλογές σου στο παρελθόν είχαν όλες ένα κοινό σημείο.
Αυτή την φορά όμως, δεν υπολόγισες καλά ποιον είχες απέναντι σου.
Αυτήν την φορά δεν ζύγισες καλά τα πράγματα, γι’ αυτό και προτίμησες την φυγή, από το να τα αντιμετωπίσεις.
Γιατί αυτό μάλλον ήταν και το μόνο που ήξερες καλά να κάνεις, εκτός από τα κηρύγματα και τα δήθεν ηθικοπλαστικά σου.
Να κρύβεσαι.
Μάθε το λοιπόν, έστω και για μία φορά στην ζωή σου.
Αν θέλεις να το παίζεις “τέλειος” και ηθικολόγος, μάθε τουλάχιστον να εφαρμόζεις τις θεωρίες σου, μα το κυριότερο μάθε να στέκεσαι απέναντι στον άλλον και να τον κοιτάς στα μάτια.
Γιατί μπορεί να μην σου αρέσει, αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι του χεριού σου ή δεν είναι όλοι οι άνθρωποι συναισθηματικά νεκροί.
Δεν έχουν όλοι ανάγκη από ψίχουλα ενδιαφέροντος, από κενά συναισθήματα και από λόγια ψεύτικα.
Κάποιοι ξέρουμε τι θα πει έρωτας, αγάπη, σεβασμός, αμοιβαιότητα, γιατί πολύ απλά τα έχουμε ζήσει.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα διαλέξεις μία αγκαλιά για να τρυπώσεις και να σε νταντέψουν σαν μικρό παιδάκι, έχε στο νου σου, ότι δεν κοιμούνται όλοι οι άνθρωποι όρθιοι.
Α, και κάτι ακόμα, κάποιοι έχουν και ένα μεγάλο προσόν.
Το αλάθητο ένστικτο τους, που ξεσκεπάζει κάθε ψέμα και το φέρνει στην επιφάνεια.
Καληνύχτα λοιπόν και καλή τύχη και φεύγοντας σβήσε και το φως.
Εδώ δεν κοιμόμαστε ποτέ!
Αφιερωμένο..
