Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης
Είναι που δεν μπορώ να σταθώ σε καμία αγκαλιά..
Δεν βολεύομαι ρε παιδί μου, δεν μου κάνουν. Δεν κουμπώνω, αν θες;
Πες ό,τι θες, αρκεί να βγαίνει το ίδιο νόημα.
Είναι χρόνια τώρα που στέκομαι μόνος γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Δεν μπορώ να δεθώ.
Έχω γίνει ιδιότροπος; “Ακριβός”;
Πιο σωστά, θα έλεγα “ακριβής”.
Ακριβής στο τι θέλω και τι όχι.
Τι μου κάνει, τι μπορεί να με καλύψει, τι μου αρέσει.
Είναι λοιπόν, πολύ συγκεκριμένη η αγκαλιά που μπορεί να με γεμίσει.
Καλώς ή κακώς, μία· και μου φαίνεται ως και αστείο το γνωμικό “υπάρχουν πολλές πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια”.
Πορτοκαλιές υπάρχουν πολλές, ναι, δεν αντιλέγω.. αλλά είναι εκείνη η μία..
Αχ εκείνη η μία..
Κάνει τα πιο ωραία πορτοκάλια· εκείνα που δεν είναι ούτε πολύ γλυκά, ούτε πολύ ξινά. Έχει απαράμιλλη ομορφιά στην ισορροπία της.
Σε ρωτάω λοιπόν: Πώς να αρκεστώ εγώ αλλού;
Πώς γίνεται να βλέπω αυτό που μου αρέσει, αυτό που μου κάνει, που είναι στα γούστα μου και να πάω αλλού· με ποια λογική;
Να συμβιβαστώ; Να χωθώ σε άλλη αγκαλιά και να μου τρέχουν τα σάλια για εκείνη τη μία;
Όχι φίλε, δεν έχει νόημα. Τα υποκατάστατα είναι μόνο μια υπενθύμιση ενός ανικανοποίητου “θέλω”, γιγαντωμένου από το ανεκπλήρωτό του.
Καλύτερα μόνος με μάτια κλειδωμένα στον έρωτα, παρά με παρέα και αλλήθωρος, με το ένα μάτι να κοιτάζει αυτό που έχω και το άλλο αυτό που θέλω.
Καλύτερα δυσπρόσιτος, ακριβός και με έναν προορισμό, παρά φτηνός και όπου νά’ναι.
