Γράφει η Blonde Komando.
Κάποιος σοφός (που μου διαφεύγει το όνομά του) είχε πει ότι οι γυναίκες αγαπάνε τους βασανιστές τους. Είναι κάτι αντίστοιχο με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης που παθαίνουν τα θύματα απαγωγής.
Ή μία παραλλαγή του γνωστού παραμυθιού της αθώας Κοκκινοσκουφίτσας, που επιμένει όχι μόνο να συναντά τον Κακό Λύκο αλλά και να του κάνει δύσκολες ερωτήσεις τις οποίες ποτέ δε θα απαντήσει με όμορφα ψέματα, ούτε καν την Πρωταπριλιά.
Συνήθως χρειάζονται χρόνια για να καταλάβεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και να δεις αυτό που διακρίνουν όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από εσένα. Η παραδοχή άλλωστε είναι το πρώτο στάδιο απεξάρτησης από κάθε εθισμό. Είναι το στάδιο αφύπνισης της λογικής μετά από πολύ καιρό και η αίσθηση είναι σαν ένα πολύ δυνατό χαστούκι. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το μεγαλύτερο εθισμό σε φαύλους κύκλους τον έχουν εκείνες οι γυναίκες που δεν φαντάζεται κανείς ότι θα έμεναν εγκλωβισμένες σε ένα συναισθηματικό αδιέξοδο.
Πώς έμεινες τόσο καιρό σε μια κατάσταση που ο άλλος δε νιώθει το ίδιο; Που δεν είναι πρόθυμος να το προσπαθήσει έστω και λίγο; Τι περίμενες να αλλάξει σε ένα χρόνο ή δύο ή τρία ή έξι χρόνια; Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν δυστυχώς…
Αν κάποιος στην αρχή μιας γνωριμίας δεν δείχνει τον καλύτερό του εαυτό είναι πασιφανές ότι δε θα το κάνει και στη συνέχεια.
Αν κάποιος δεν είναι εκεί για σένα ποτέ, δεν ξέρει ποια είσαι και τι θες, δεν τον νοιάζει αν ζεις, πεθαίνεις, κοιμάσαι με άλλους, μεταναστεύεις, βραβεύεσαι, κλαις, υποφέρεις, θα είναι πάντα απών. Τελεία και παύλα. Το πάθος, η χημεία και ο ερωτισμός δεν αναπληρώνουν τελικά αυτό το κενό. Όταν τελικά το καταλαβαίνεις είναι σα να ξυπνάς από λήθαργο.
Τις πρώτες μέρες ψάχνεις άλλον εθισμό…για να παρηγορηθείς. Επιστρέφεις στο σπίτι σου αγκαλιά με ένα μπουκάλι. Είσαι επιρρεπής στο να ξεκινήσεις ξανά το κάπνισμα. Τρως Simply Burgers στις 12 τη νύχτα. Εμφανίζεσαι στη δουλειά με μαύρους κύκλους. Κι όταν πια εξαντλείσαι ψυχικά και σωματικά, αποφασίζεις ότι οι μαύροι κύκλοι είναι καλύτεροι από τους φαύλους και προχωράς…
Αρχίζεις να βγαίνεις κάθε βράδυ με ανθρώπους που χαίρεσαι να συζητάς. Διαπιστώνεις με έκπληξη ότι εσύ αδίκησες τον εαυτό σου, πιστεύοντας ότι σου αξίζουν τα ψίχουλα της τρυφερότητας κάποιου ενώ σου αξίζει η λατρεία ενός άλλου. Κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν όπως το να προγραμματίζεις ταξίδια ή να διακοσμείς το σπίτι σου.
Όμως αυτό που σε αιφνιδιάζει είναι ότι τελικά είσαι καλύτερη από ότι νόμιζες όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιος σου έδινε τα λόγια με το σταγονόμετρο, κάποιοι άλλοι μπορούν να σε ακούνε για ώρες. Έχεις συνέχεια προτάσεις να βγεις.
Και όλοι σε θέλουν μαζί τους….Μπορεί για κάποιον να είχες τόση αξία όσο ένα σκουπιδάκι που μπήκε στο μάτι του. Αυτό όμως δεν προσδιορίζει ποια είσαι και τι μπορείς να κάνεις.
Δείχνει μόνο ότι σε μια συγκεκριμένη φάση της ζωής σου, ήθελες να ερωτευτείς πραγματικά και μπέρδεψες το σχήμα της καρδιάς με αυτό του (φαύλου) κύκλου…
LoveLetters
