Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός
Εδώ και μερικά χρόνια είχα επιλέξει έναν φίλο πολύ διαφορετικό,όσο μακριά μου βρισκόταν,τόσο κοντα μου τον ένιωθα.
Δεν μου μιλούσε,μόνο με άκουγε.
Είχα επιλέξει ένα μικρό αστεράκι που έβγαζε μια μελαγχολική λαμψη,κάθε ξάστερο βράδυ καπνίζαμε τα παράπονα της ζωής μου.
Μοιραζόμουν τις σκέψεις μου μαζί του και ώρες ώρες λες και συμφωνούσε,τρεμοπαιζε τόσο δυνατά,άλλες μου εβαζε τις φωνές χάνοντας το φως του,κι εγω τρόμαζα μήπως το χάσω,και μείνω δίχως φίλο.
Προχθές το βράδυ βγήκα να τον δω λίγο,ήταν τόσο μελαγχολικό,ξαφνικά άρχισε να κατηφορίζει στον ουρανό κι εγώ έκπληκτος δίχως ανάσα,με ένα δάκρυ,να ικετεύω να πιαστεί κάπου,αλλά μάταια,έσβησε στην ευχή μου μην ”φεύγεις”..
Μαύρισε το σύμπαν μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Το αστέρι μου έσβησε πριν λίγο,έλαμπε και φώτιζε τον Ουρανό μου,και τώρα δίχως φίλο,από την μια στιγμή στην άλλη.
Κανένα αστέρι δεν ξέρει πότε θα πέσει,δεν γνωρίζει πότε θα χάσει το φως του..
Την μια νύχτα χαμογελαστό,την άλλη,χάθηκε σαν να μην υπήρξε,και η θέση του κενή,κάτι λείπει σήμερα από τον Ουρανό μου αλλά κανείς δεν θα το προσέξει,έτσι είναι ο κύκλος της ζωής.
Παρομοιάζει εμάς να λάμπουμε στις ζωές των άλλων,ώσπου μια μέρα να πάψουμε να υπάρχουμε.
Έτσι κι εγώ,κανω κύκλους γύρω σου,μέχρι να χασω το φως μου ένα ξάστερο βράδυ.
