Γράφει ο Άρης Γρηγοριάδης
Το “κι εγώ”, δεν είναι σ’αγαπώ.
Το “κι εμένα”, δεν είναι μου λείπεις.
To “μου λείπεις”, δεν είναι παρουσία.
Όσα “μου λείπεις” και να μου πεις, δεν αλλάζει το κενό που μένει στο κρεβάτι μου όταν φεύγεις. Δεν αλλάζει η μυρωδιά σου που χάνεται σιγά σιγά από το μαξιλάρι μου. Δεν αλλάζει το χάδι σου κι η καλημέρα σου που δεν είναι εκεί.
Κι όσο όλα είναι στην αρχή, στον έρωτα και τα μέλια, το κενό καλύπτεται από τα “σ’αγαπώ” και τα “μου λείπεις” και “πόσο θα ήθελα να είσαι εδώ”.
Ο καιρός περνάει όμως και η τρέλα ησυχάζει και τότε τα λόγια δεν είναι αρκετά για να γεμίσει το δανεικό κρεβάτι μας και η μισή ζωή μας.
Τότε ο έρωτας ζητά καθημερινότητα και απαιτεί το εδώ και το τώρα.
Κανένα “κι εγώ” δεν θα γίνει ποτέ “σ’αγαπώ” και καμία περίπου παρουσία, περίπου καθημερινότητα, περίπου ζωή, περίπου… ό,τι, δεν θα καταφέρει να καλύψει το κενό.
Γι’αυτό σου λέω, μην αφήσεις το “μου λείπεις” να γίνει ο κανόνας γιατί η εξαίρεση λέει, τέλος.