«… Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’ άμέτρητα τ’ άστρα
και κείνα, που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό,
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν.
Κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο -παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε…
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι,
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις,
πρόσεχε σε παρακαλώ, πολύ πολύ,
πώς θα μ’αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί.
Μη!
Κι εδώ. Κι εκεί.
Κατερίνα Γώγου, από τη συλλογή «Ιδιώνυμο», εκδόσεις Καστανιώτη
Join the discussion