Κι αν έχουμε «αλλάξει», δεν άλλαξε η αγάπη που μας ένωσε.

Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος

Ήμουν στην εφηβεία, όταν άκουσα αυτό το τόσο ωραίο κομμάτι του Γεράσιμου Ανδρεάτου για τις ανάγκες του σίριαλ «Λόγω τιμής» , «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» .

Οι στίχοι του με σημάδεψαν, καθώς πολλές φορές στο μέλλον θα τους ανακαλούσα στην μνήμη μου, κάθε φορά που θα ήθελα να περιγράψω την αλλαγή στον τρόπο που παρατηρούσα τα γεγονότα αλλά και αντιδρούσα σε αυτά.

Το τραγούδι αυτό, αναφερόταν σε μια παρέα φίλων από την Πάτρα που έζησαν πάρα πολλά μαζί, αγάπησαν, αγαπήθηκαν, άλλαξαν, αλλά παρέμειναν δεμένοι μέχρι το τέλος.

Αυτό που κατά την γνώμη μου ήθελε να δείξει το τραγούδι είναι, ότι ενώ το χρώμα το ματιών παραμένει το ίδιο σε έναν άνθρωπο, αλλάζει η οπτική που βλέπει τα πράγματα.

Όταν ξεκινάς την ζωή σου έχεις τα γνωρίσματα όλων των νέων ανθρώπων. Έχεις δύναμη, τόλμη, παρορμητισμό, θάρρος (και θράσος), έχεις με άλλα λόγια «αέρα» στα πανιά σου.

Νομίζεις ότι είσαι ανίκητος και ως τέτοιος δεν μπορείς να μπεις σε καλούπια και να κάνεις συμβιβασμούς. Είσαι νέος και αυτό τα λέει όλα. Η δεκαετία 20 με 30, είναι η δεκαετία της αμφισβήτησης, της ελευθερίας και της διάθεσης για ανατροπή του «κατεστημένου».

Τι γίνεται όμως όταν περάσεις αυτή τη φάση και γίνεις περισσότερο ώριμος, όταν (με άλλα λόγια) κατασταλάξεις; Αρχίζεις σιγά σιγά και συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό τον κόσμο (παρότι θα το ήθελες πολύ) και σιγά-σιγά συμβιβάζεσαι.

Η δεκαετία 30-40, είναι η δεκαετία της δημιουργίας οικογένειας (κατά κύριο λόγο) . Είναι η περίοδος που συνειδητοποιείς ότι θέλεις πιο ήρεμα πράγματα από την ζωή σου και αναζητάς τον άνθρωπο που θα συμπορευτείς μαζί του .

Σε πολλούς έχει συμβεί να βλέπουμε έναν άνθρωπο, που έχουμε ζήσει πολλά σαν φίλοι, μια δεκαετία αργότερα και αυτός να μην είναι ο ίδιος. Τότε αναρωτιόμαστε «μα πώς άλλαξε έτσι;

Αυτός αντιδρούσε αλλιώς ή ήταν πιο εγκάρδιος. Πώς έγινε έτσι απόμακρος».

Ο χρόνος έχει ένα μαγικό(;) χάρισμα, να αλλάζει τους ανθρώπους.

Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μην πέσεις «θύμα» του χρόνου. Αν παρατηρήσει ο καθένας τη ζωή του, θα δει ότι με τα χρόνια μπορεί να έχει απομακρυνθεί από ανθρώπους, με τους οποίους έχει μοιραστεί κάποτε το ίδιο θρανίο, τα ίδια έδρανα ή την ίδια σκοπιά στο στρατό.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί όλα αλλάζουν. Τα θέλω μας, οι επιθυμίες μας ακόμη και ο τρόπος που βλέπουμε την ζωή.

Θέλει πολύ κόπο και ακόμη περισσότερο αμοιβαία προσπάθεια, για να διατηρηθούν οι σχέσεις στο χρόνο. Όλοι μας αλλάζουμε, είναι αναγκαίο κακό.

Τα βασικά όμως σημεία του χαρακτήρα μας δεν αλλάζουν (ή δεν πρέπει να τα αφήσουμε να αλλάξουν). Σημασία έχει να διατηρήσουμε τα στοιχεία που μας έκαναν να δεθούμε με κάποιους ανθρώπους στο πέρασμα των χρόνων.

Έτσι όταν θα ξανασυναντηθούμε με τους ανθρώπους, που λόγω περιστάσεων χαθήκαμε, να περάσουμε τα χέρια μας στους ώμους και να ξαναθυμηθούμε ότι μας ένωσε κάποτε, «παλιά τραγούδια, ονόματα, βλέμματα και δρόμους» .

Να ταξιδέψουμε στο τότε, να το ονειρευτούμε και ας έχουμε «αλλάξει». Δεν έχει αλλάξει όμως το σπουδαιότερο στοιχείο που μας ένωσε. Δεν έχει αλλάξει Η ΑΓΑΠΗ .

Αυτή φαίνεται έκδηλη στα μάτια που είναι και ο καθρέφτης της ψυχής μας.