Γράφει η Κατερίνα Καραβάκα
Μακάρι να κρατήσει για πάντα. Αν όμως, είναι γραφτό μας να μη συμβεί αυτό, να υπάρξει ένα σωστό τέλος. Και αν υπάρξει αυτό το τέλος , εύχομαι μέσα από την ψυχή μου, να βρω ξανά τον ίδιο γλυκό, ηθικό, ανιδιοτελή και καλόψυχο άνθρωπο.
Και όταν αναλογίζεσαι ποιος θα ήταν ο ιδανικός σύντροφος για σένα, δε σκέφτεσαι αυτόν που έχει τα περισσότερα χρήματα ή την μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα. Τι να το κάνεις αυτό, μου λες; Εκεί είναι η ευτυχία; Είναι ωραίο να σου δίνουν τα πάντα. Να έχεις μια ισορροπία και ασφάλεια στη ζωή σου, ενώ ταυτόχρονα διασκεδάζεις και εξερευνάς στο πλάι του. Να σε παροτρύνει να εκπληρώσεις τους στόχους σου, την ώρα που θα δειλιάζεις με την πρώτη αποτυχία, καθώς δεν φοβάται μη τον “ξεπεράσεις”.
Για εκείνον η σχέση δεν είναι ένας αγώνας δρόμου, δεν υπάρχει το καλύτερη από εσένα ή καλύτερος από εμένα, αλλά το καλύτεροι και το ικανοποιημένοι μαζί. Και το σπουδαιότερο; Να βλέπεις πως κοιτάει μόνο εσένα, ότι του φτάνεις, και δε χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Πιστεύω πως όλοι έχουμε ανάγκη το αίσθημα πληρότητας και χαράς στο πλαίσιο των σχέσεων που δημιουργούμε, όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες.
Μπορεί εμείς οι γυναίκες, ως το ευαίσθητο φύλλο να το εκφράζουμε περισσότερο και τα κείμενά μας να έχουν πάρει τον τίτλο του “γκομενίστικου”, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Όλοι θέλουμε το τέλειο, υποκειμενικά, τον/την συνοδοιπόρο που θα στέκεται δίπλα μας βράχος, προκείμενου να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες της ζωής. Όλοι θέλουμε να νιώθουμε ικανοποίηση στο τέλος της κάθε ημέρας.
Επομένως, η ομορφιά της ζωής δεν βρίσκεται στον συμβιβασμό ή την υπέρμετρη ελευθερία ή το φόβο της δέσμευσης. Βρίσκεται στην αγάπη. Και αν έτυχε και πληγώθηκες εν τέλει ή χρειάστηκε να κάνεις κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις, και τι έγινε. Για τα συναισθήματα που ένιωσες και την αγάπη που πήρες, χαλάλι.
Όποιο, λοιπόν, και αν είναι το τέλος, σημασία έχει η διαδρομή. Γι’ αυτό, κι αν ήξερα το τέλος, πάλι όλα από την αρχή θα στα έδινα..
Join the discussion