Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κι αν δεν υπήρχες, θα έπρεπε να σε εφεύρει.
Θα έπρεπε να σε εφεύρει για να μπορεί να χαμογελάει.
Για να μπορεί το χαμόγελο να ταιριάζει με τα μάτια της.
Για να μπορεί το δάκρυ της να σταματάει στα χέρια του.
Για να μπορεί να νιώθει τα χείλια της πονεμένα από φιλιά που μέσα τους έκρυβαν όλα όσα οι λέξεις ήταν δειλές για να πουν.
Κι αν δεν υπήρχες, θα έπρεπε να σε εφεύρει.
Θα έπρεπε να σε εφεύρει για να μπορεί να νιώσει για πρώτη φορά.
Για να μπορεί να μάθει τον έρωτα από την αρχή.
Ή μήπως να τον μάθει για πρώτη φορά;
Για να μπορεί να μάθει να αφήνεται, να εμπιστεύεται, να παραδίδει και να παραδίδεται.
Κι αν δεν υπήρχες, θα έπρεπε να σε εφεύρει.
Θα έπρεπε να σε εφεύρει για να μπορεί να λέει κάπου στα βαθιά της γεράματα πως έζησε έναν έρωτα που άξιζε.
Έναν έρωτα που αγνόησε ανθρώπους – λέρες και αντιστάθηκε σε κάθε δηλητήριο που δοκίμασαν να τον μπολιάσουν.
Έναν έρωτα που ξεκίνησε για «τόσο – όσο» για να γίνει το «για πάντα».
Όχι εκείνο το συμβατό για πάντα που κρατά όσο κρατά κι ο πόθος, αλλά ένα «για πάντα» που κρατά όσο μια ζωή.
Κι άλλη μια, κι ακόμα μια.
Ναι, κάποιοι έρωτες, δεν κρατάνε μια ζωή.
Κρατάνε όλες τις ζωές κι ακόμα κι αυτές είναι λίγες
Ναι, κάποιοι έρωτες, δεν μπορείς ποτέ να θυμηθείς πότε ξεκίνησαν, μπορείς να ξέρεις με σιγουριά πότε θα τελειώσουν. Ποτέ.
Για κάποιους έρωτες, υπάρχει μόνο ένας δρόμος.
Δεν υπάρχουν παρακλάδια. Δεν υπάρχουν παράδρομοι. Δεν υπάρχουν διέξοδοι.
Για κάποιους έρωτες, δεν υπήρξαν ποτέ πυροτεχνήματα, πρώτα ραντεβού και υπήρξαν σιωπές, υπήρξαν ανάσες, υπήρξαν αγγίγματα και ένα «για πάντα» χαραγμένο στο κορμί, για να δηλώνει το τέλος που ποτέ δεν θα έρθει.
Ναι, κι αν δεν υπήρχες, θα έπρεπε να σε εφεύρει, όμως υπάρχεις.
Κι αυτό είναι που κάνει το χαμόγελό της να αντανακλά στα μάτια της.
Κι αυτό είναι που κάνει τα χέρια της να κλείνουν και να σε κρατάνε.
Κι αυτό είναι που την κάνει να τρέμει με κάθε σου άγγιγμα.
Κι αυτό είναι που την έκανε να πιστέψει σε όλα εκείνα που κυνικά απέρριπτε.
Κι αυτό είναι που την έκανε να πιστέψει στο «μαζί» και να σταματήσει να πολεμάει μόνη της.
Κι αυτό είναι που την έκανε να εμπιστευτεί. Απόλυτα.
Κι αυτό είναι που την έκανε να αλλάξει το «τόσο όσο» σε έναν ολόδικό σας «για πάντα».
Ως το τέλος του δρόμου..
