Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Η Χαρούλα τραγουδάει κι όχι δεσμοί χωρισμοί, της ζωής πειρασμοί…
Κι εγώ ταξιδεύω με την φωνή της σε μια θάλασσα που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει.
Εκεί σε ψάχνω κάθε φορά που δεν μπορώ να σε νιώσω.
Εκεί πάω και σε φωνάζω και σου φωνάζω.
Μαλώνω μαζί σου και σου φορτώνω όλα εκεινα που δεν είσαι εδώ να ακούσεις.
Σου φορτώνω το πόσο μου λείπεις.
Σου φορτώνω το πώς κανείς δεν είναι εσύ πια..
Κανείς δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω μα ούτε και να κλάψω, μα ούτε και να θυμώσω.
Όλοι αδιάφοροι, άοσμοι, άχρωμοι.. όλοι βαρετοί!
Όλοι μια κοψιά ίδια με την άλλη.
Ίδια λόγια, λες και είναι προβαρισμένα, ίδιες σκέψεις λες και είναι φωτοτυπία.
Ίδιες προτάσεις, λες και κάπου κυκλοφορεί κάποιος “Οδηγός πώς να την κάνετε να βαρεθεί”.
Κι εγώ τι να το κάνω;;
Τι να το κάνω αν δεν ερωτευτεί το μυαλό;
Τι να τα κάνω τα λόγια;
Κάποιος είπε πως οι γυναίκες ερωτεύονται με τα αυτιά κι οι άντρες με τα μάτια..
Μπα..
Οι γυναίκες ερωτεύονται εκείνον που θα μπει στο λαβύρινθο του μυαλού τους και ας χαθεί..
Βλέπεις είστε κι εσείς που όλα τα ζητάτε στο φαίνεσθαι, είμαστε κι εμείς που όλα τα ζητάμε στο μυαλό.
Γιατί τι να το κάνω αν δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα;
Αν δεν μπορούμε να γελάσουμε με το ίδιο αστείο;
Αν δεν μπορούμε να θυμώσουμε, να διαφωνήσουμε και να καταλήξουμε σε ένα ατελείωτο φιλί;
