Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Κι αν μετρηθούμε, θα βγούμε παραπάνω;
Πάντα όσες φορές και να μας μετρούσα, πάντα θα περισσεύαμε.
Θες ήταν οι φίλοι, θες ήταν ο φίλος, θες ο στρατός, θες οι εκτός οικογενείας υποχρεώσεις;
Μα χειρότερη κατάσταση δεν είχα βιώσει, απ το να θες να σαι πάντα και παντού, για τους άλλους και τις άλλες αλλά η οικογένεια πάντα πίσω, πάντα στην άκρη.
Το κατάλαβες είπες στα παιδιά , σε μένα , αλλά άργησες πολύ.
Κατά τη συνταξιοδότηση, εκεί τα ζήσαμε όλα τα αίσχη της ψυχής μας και της αντίληψής μας.
Εκεί δεν καταφέραμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες και μας πήρε και μας σήκωσε.
Όποτε και να μας μετρούσα, πάντα ήταν υπεράριθμοι οι μέτοχοι και οι συμμέτοχοι της από κοινού ζωής μας.
Ποτέ δεν απαριθμήθηκαν τα μέλη της οικογένειάς μας όπως θα έπρεπε.
Θες ήταν οι γονείς , θες μόνο οι γονείς μου, αφήσαμε χώρους και χρόνους που παρέλασαν από δίπλα μας και εμείς κορμιά καμένα στη λογική της αφάνειας και της δικαιολογίας πάντοτε, κληθήκαμε να πληρώσουμε το μάρμαρο.
Βαρύ κι ασήκωτο μας φάνηκε, μιας και τα βάρη τα οικογενειακά δεν ήταν και τόσα πολλά, εκείνα τα χρόνια καθώς αμέριστη κι ανυπολόγιστη η βοήθεια και το στήριγμά τους.
Αλλά καλά λένε, σωστά το υποστηρίζουν. Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα.
Μα δεν πήγαν να κάνουν κακό, να βοηθήσουν πήγαν ,το παιδί τους και όπως έλεγαν, ένα δώσαν, 5 πήραν.
Πάντα συνυπολογιζόσουν εξ αρχής ως παιδί τους κα έτσι σ’ έβλεπαν, παρά τα λάθη σου ,τα λάθη μου, τις ενοχές μας και τις τύψεις μας.
Πάντα μας μετρούσα, μα πάντα περισσεύαμε στο μυαλό σου, ως αξίες, υπάρξεις, ως τα πάντα.
Τα πάντα ήταν φίλοι , φίλος ,αρκεί να σε εξυπηρετούσε τα δικά σου δεδομένα, ψυχής νου και καρδιάς χωρίς νόμιζες να σε κυνηγούν οι ερινύες.
Τα χρόνια πέρασαν οι ρυθμοί εντατικοποιήθηκαν στην έλευση υποχρεώσεων μα εσύ, εγώ , συμμέτοχοι που;
Σε μια οικογένεια που δε στηρίχτηκε όπως έπρεπε ,σε ένα βίο που τάχθηκε υπέρ τρίτων και τώρα κληθήκαμε και πληρώσαμε και εμείς ως όφειλε η ζωή και η ως τότε καλοπέρασή μας .
Κακουχίες ψυχής, βάσανα στιγμών, σκέψεων και επισκέψεων του νου, χρόνια τώρα δρομολογούσε πορείες και απορίες δικές μας πάντα.
Μα μετά από αρκετά χρόνια, συγκεντρωθήκαμε, αλλά τώρα το μέτρημα και πάλι δε μας βγαίνει.
Απομακρύνθηκαν οι φίλοι, ο φίλος ως συμμέτοχος μεν, αλλά αφαιρέθηκες εσύ.
Μείον ένα άτομο πια , συνοδοιπόροι ζωής, αποκλειστικά και μόνο για τα παιδιά μας.
Αλλά και πάλι το μέτρημα δεν ομολογεί την καθαυτό όπως θα έπρεπε απαρτία του.
4 παιδιά και 2 γονείς.
Αυτό θα έπρεπε να ήταν εξ αρχής και όχι συν και πλην.
Ποτέ δεν είναι αργά για διαδικασίες των παιδιών και μόνο και όχι αποκλειστικά αρτιμελέστατης οικογενείας!
Τώρα πια ανεξάρτητα, ξέχωρα ο ένας απ τον άλλον, μα ζευγάρι ψυχής νου και καρδιάς για τα σπλάχνα μας, μόνο!
