Κι αν μου λείπεις, δεν χωράς πια στη ζωή μου..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου

Δεν προσπαθώ να δώσω εξήγηση κι ας το προσπάθησα αρκετές φορές. Τι να θυμηθώ, τι να αφήσω; Δεν κατάλαβα ποτέ, πότε μαράζωσε η αγάπη μου, πότε σκόρπισε και δεν υπήρχε τίποτα να την κρατήσει. Πολλά λόγια, λίγες πράξεις. Κι όλα αυτά τα ψέματα, που κοκκίνισαν και τα ίδια την ώρα που ειπώθηκαν.

Τι θα ‘θελα απόψε; Αυτό που ‘θελα απόψε είναι να θυμηθώ αυτά που με πόνεσαν, αυτά που με μάτωσαν, αυτά που έμπηξαν το μαχαίρι στην καρδιά μου. Να θυμηθώ να τα ζήσω απ’ αρχή. Έτσι για να τα ξεχάσω. Να θυμηθώ τις χιλιάδες προσμονές μου. Να θυμηθώ γιατί δεν υπήρξα ούτε χαζή, ούτε έξυπνη παρά μόνο αληθινή.

Και κάνω πως ξεχνάω, για να μην θυμάμαι. Να μην θυμάμαι όλες εκείνες τις προσδοκίες, αυτές που ερήμωσαν την ώρα που κοιταχτήκανε. Μου λείπεις, όπως όλα εκείνα τα πράγματα που ποτέ μας δεν θα πούμε, όπως όλες εκείνες οι λέξεις που ποτέ δεν θα τολμήσουν από το στόμα μας να βγούνε.

Περίμενα πολύ μια κουβέντα σου, μια λέξη σου αλλά εσύ ζωντάνευες την απουσία σου. Κι εγώ πέθαινα την ώρα της σιωπής. Αποχωρώ χωρίς να υπήρξα ποτέ, χωρίς να άγγιξα κάτι, χωρίς καμιά προστασία. Και χωρίς τίποτα συνεχίζω το ταξίδι μου, αυτό που ταιριάζει με την ψυχή μου. Ξέρεις δεν μου λείπεις πια. Συνήθισα να οσμίζομαι την απουσία χωρίς να με χαρακώνει ο πόνος. Και παρόλο που μου λείπεις, δεν χωράς πλέον στην ζωή μου!