Γράφει η Άρτεμις Βαμβουνάκη
Κι αν η αγάπη μου σαν χείμμαρος κατέκλυζε το είναι σου , βύθιζε στο φως την ύπαρξή σου όλη, χρωμάτιζε σαν ουράνιο τόξο την αύρα σου ολάκερη και σε στιγμάτιζε μόνο σαν πληγή, λυπάμαι μα δεν έμαθες ποτέ σου να αγαπάς.
Κι αν το πολύ μου που δεν όριζα πια και ήταν δοσμένο και ραμμένο μόνο στα μέτρα και στα σταθμά σου, να σε κρατά ζωντανό και ευτυχισμένο δεν εκτίμησες, λυπάμαι που έπεσες τόσο μικρός στα μάτια μου.
Κι αν η θέα της μορφής και του κορμιού μου δεν έφτανε να σκεπάσει τα πιο τρελά σου όνειρα, λυπάμαι μα δε ξέρεις τι σημαίνει να τρελαίνεσαι από έρωτα.
Κι αν τα μάτια μου που φεγγοβολούσαν και σπινθήριζαν κοιτώντας σε δε σε άγγιξαν ποτέ, συγγνώμη μα δε μου έκανες και δε μου κάνεις.
Κι αν το πολύ μου δε σου ήταν αρκετό, λυπάμαι στη τελική που ήσουν τόσο λίγος για μένα.
Κι αν οι υποσχέσεις αγάπης μου δεν ήταν λόγος για να μείνεις παντοτινά κοντά μου, λυπάμαι που σταμάτησα να ξεδιψάσω στα σκοτεινά σου μονοπάτια και στο λαβύρινθο της ψυχής σου.Γιατί εκεί μέσα χάθηκα , μάτωσα και σκοτείνιασα.
Λυπάμαι που το πολύ μου δε σε χόρτασε ποτέ , δε σε ταξίδεψε στους κόσμους τους δικούς μου τους ουράνιους .Λυπάμαι που δεν έμαθες να πετάς αληθινά και να εκτιμάς τους τόπους μαγικούς και ονειρεμένους. Λυπάμαι που στάθηκες τόσο λίγος σε μένα.