Κι ας μην έρθεις τελικά ποτέ…

Γράφει η Πράξια Αρέστη

Πέρασε τόσος καιρός κι ακόμη σε ψάχνω.
Αυτή η πόλη είναι μικρή. Τόσο μικρή που μπορεί μια μέρα να πέσω πάνω σου τυχαία σαν σενάριο από παπακαλιάτικη σειρά.
Ξέρω που θα σε βρω. Όμως, σε ψάχνω εκεί που ξέρω ότι είναι απίθανο να σε βρω. Γιατί θέλω να με βρεις πρώτος εσύ. Θέλω η απόφαση να με δεις να είναι δική σου και όχι δική μου, ούτε της μοίρας. Θέλω αν έρθεις να είναι με πλήρη τη συνείδηση και να το θέλεις πολύ.

Ακόμη πάω στην ίδια ακτή και μας βλέπω στο ίδιο τραπέζι, να πίνουμε μπύρα, να κοιταζόμαστε να γελάμε και πάνω σου να πέφτει το χρυσό φως του ηλιοβασιλέματος. Ακόμη σκέφτομαι δεν μπορεί να είσαι τόσο όμορφος.
Μετά από τόσο καιρό δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν όντως ζήσαμε εκείνη τη στιγμή ή αν ήταν ακόμη ένα όνειρο.
Σε ψάχνω στην ίδια ακτή και κοιτάζω τη θάλασσα λες και περιμένω να σε φέρει. Λες και θα φανείς μέσα από το νερό και να μου κρατήσεις το χέρι για να επιπλεύσουμε μαζί ανάλαφροι, χωρίς τίποτα να μας χωρίζει και να μας βαραίνει.

Σε ψάχνω στις ίδιες μουσικές, ίσως ο θυμός και το δάκρυ μου σε συγκινήσουν.

Σε ψάχνω μέσα μου τα βράδια που ξαπλώνω στο σκοτάδι και στο ταβάνι βλέπω μία μία τις στιγμές μας σαν ταινία.
Με βλέπω να φοβάμαι και να τρέχω μακριά σου. Με βλέπω να θέλω να σε πλησιάσω αλλά να πνίγομαι γιατί δεν βρίσκω τον τρόπο.
Σε βλέπω να κάνεις το ίδιο. Να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είμαι λίγη, ανυπόφορη και ότι δεν μ’ αγαπάς. Σε βλέπω να τα καταφέρνεις. Με βλέπω να μένω πίσω.
Μα όσο ζω θα σε ψάχνω. Στις μυρωδιές που μοιραστήκαμε, στα τοπία που περπατήσαμε, στις λέξεις που τσακωθήκαμε, μέσα μου.
Σε ψάχνω κι ας ξέρω που μπορώ να σε βρω κι ας μην έρθεις τελικά ποτέ…