Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Ξέρεις, κάποτε ήταν κι εκείνη το κοριτσάκι κάποιου. Η πριγκίπισσά του. Την έντυνε με ροζ τούλια και γλυκά φιλιά. Την σκέπαζε με μαλακές κουβερτούλες και ζεστές αγκαλιές. Την κρατούσε σφιχτά απ’ το χέρι και την μάθαινε να εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Της τραγουδούσε δυνατά και την μάθαινε να αγαπάει τη ζωή. Της έκανε αστείες σκιές με τα δάχτυλά του στον τοίχο και την μάθαινε να μη φοβάται το σκοτάδι.
Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσε. Μεγάλωσε και μπορεί να ξέχασε κάποια από εκείνα τα τραγούδια. Μπορεί να μην θυμάται τα παιχνίδια με τις σκιές. Ίσως να μην μπορεί να επαναφέρει στη μνήμη της, όλες τις φορές που την έπιανε πριν πέσει. Μπορεί να μην θυμάται πολλά, θυμάται όμως ακόμη όλα εκείνα που την δίδαξε. Την αγάπη, το θάρρος, την εμπιστοσύνη…
Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσε. Μεγάλωσε κι ήρθες στη ζωή της εσύ. Εσύ που της έταξες να την αγαπάς και να την προσέχεις. Να την φροντίζεις και να την σέβεσαι. Της έταξες όλα αυτά που είχε μάθει να δέχεται και να χαρίζει απλόχερα. Όλα αυτά τα συναισθήματα, της ήταν τόσο οικεία. Τα λάτρευε, όπως λάτρεψε κι εσένα.
Κι άρχισε να περνάει ο καιρός, κι αφού στα μάτια σου έχασε τη λάμψη του καινούριου, άρχισες να χαλαρώνεις. Κι η μάσκα που είχες φορέσει για να την θαμπώσεις, άρχισε να πέφτει… Πόσο γρήγορα ξέχασες όσα της είχες τάξει! Πόσο αργά το κατάλαβε! Πόσο γρήγορα πήγες παρακάτω! Πόσο αργά επούλωσε τις πληγές της!
Ήταν κι εκείνη κάποτε το κοριτσάκι κάποιου. Η πριγκίπισσά του. Όλες τις πληγές που της άφησες, κατάφερε με τον καιρό να τις γιάνει. Φάρμακο όλη η αγάπη, το θάρρος κι η εμπιστοσύνη που είχε γεμίσει τα μέσα της από χρόνια. Όταν έφυγες, είχες το ύφος του νικητή. Του τροπαιοφόρου.
Πέρασε ο καιρός. Άραγε κατάλαβες πως δεν είχες εσύ κερδίσει τελικά; Δεν την έκανες σαν κι εσένα. Οι πληγές που της άφησες, ήταν μικρές, επιφανειακές. Δεν την μετάλλαξαν. Δεν την έκαναν να αναθεματίσει την αγάπη. Δεν την έκαναν να μισήσει όλα τα όμορφα. Το φως μέσα της δεν έσβησε για πάντα. Τελικά εσύ ήσουν ο χαμένος. Εσύ έχασες φίλε μου!
