Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Κι όμως δεν είναι αυτό που νομίζουμε κάποιες φορές για τους ανθρώπους.
Τι εννοώ;
Άνθρωποι που ποτέ δεν κλαίνε κι εσύ τους ζηλεύεις γιατί νομίζεις ότι είναι δυνατοί, δεν είναι. Αδύναμοι είναι γιατί δεν έχουν μάθει να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Ίσως η αγάπη που έχουν πάρει στη ζωή τους να μην ήταν αρκετή.
Άνθρωποι που γελούν δυνατά και εσύ αναρωτιέσαι γιατί είναι πάντα κεφάτοι με τους άλλους, στ’ αλήθεια είναι πονεμένοι και μοναχικοί.
Άνθρωποι που νευριάζουν εύκολα με όλους και με όλα, δεν είναι κακοί. Απλά τους λείπει η αγκαλιά, η αγάπη και η κατανόηση και το δείχνουν με λάθος τρόπο.
Ακόμα και αυτοί που κοιμούνται συνέχεια, δεν είναι τεμπέληδες. Απογοητευμένοι είναι. Βρίσκουν διέξοδο στον ύπνο αφού δυσκολεύονται να βρουν ένα χέρι συμπαράστασης.
Για όλα αυτά δεν πρέπει να βάζουμε βιαστικά ταμπέλες στους ανθρώπους γύρω μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Να παρατηρούμε χωρίς να κρίνουμε.
Να μοιράζουμε αγάπη χωρίς λόγο.
Έτσι απλά και ανέξοδα.
Η αγάπη θα τους ξεκλειδώσει και θα σου φανερώσουν αυτό που πραγματικά είναι.
