Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Λοιπόν κύριοι και κυρίες, κάπου κουράσατε!
Τι σας ζητήσαμε;
Απλά να δεχτείτε τη δική μας την αγάπη. Τη δεχτήκατε; Αμεεεεε!
Την εκμεταλλευτήκατε; Αμεεεεε!
Την κοροϊδέψατε; Αμεεεεε!
Μας αφήσατε στα κρύα του λουτρού με την αγάπη μας στις τσέπες και εξαφανιστήκατε; Αμεεεεε!
Ε κάπου φτάνει. Εμείς που ξέρουμε να αγαπάμε, εμείς που ξέρουμε να αγαπιόμαστε και να εκτιμούμε όλα όσα μας χαρίζονται πάμε παρακάτω.
Και ναι φίλε μου, η αγάπη χαρίζεται αλλά δεν χαραμίζεται.
Να στη χαρίσω, πάρ’ την όλη δική σου.
Να σου δώσω την αγάπη μου, τη ζωή μου, την ψυχή μου, να σου τα δώσω όλα.
Αλλά μην τα εκμεταλλεύεσαι όλα αυτά.
Και πάντα αναρωτιέμαι, πως γίνεται να το κάνει άνθρωπος αυτό;
Πώς γίνεται να σου χαρίζουν αγάπη κι εσύ να τη γλεντάς;
Πώς γίνεται να σου χαρίζουν ζωή κι εσύ να την πετάς;
Ξέρεις κάτι; Εγώ δεν θα αλλάξω. Θα συνεχίζω να δίνω αγάπη. Θα συνεχίσω να το κάνω ακόμα πιο πολύ. Και κάποιος, κάποια στιγμή θα το εκτιμήσει.
Όσο για σένα και για όλους όσους αγαπήσαμε;
Να πάρετε τα μπογαλάκια σας και να πάτε ν’αγαπηθείτε!
Και ίσως κάποια στιγμή αυτή μου την κουβέντα να τη θυμηθείτε!
