Θα έκανα το γύρο του κόσμου για σένα. Θα τον έκανα μόνο με σένα. Θα ταξίδευα σε κάθε του γωνιά για να σου δείξω την πιο δροσερή αυγή και το πιο φλογερό ηλιοβασίλεμα. Ήθελα να σε πάω παντού. Ήθελα μόνο μαζί σου να ταξιδεύω.
Θα κάναμε τον γύρω της Ευρώπης με τρένο θυμάσαι; Ένα μήνα μόνο εγώ κι εσύ στις πιο γραφικές πρωτεύουσες. Θα βλέπαμε αξιοθέατα, θα δοκιμάζαμε καινούργιες γεύσεις κι αρώματα. Θα γνωρίζαμε καλύτερα τους εαυτούς μας. Θα ερωτευόμασταν από την αρχή.
Κι όλα αυτά τα ονειρεύτηκα μαζί σου. Τα φαντάστηκα από την πρώτη στιγμή που σε ερωτεύτηκα. Μου έβγαλες τον πιο παρανοϊκό εαυτό μου. Μια πλευρά του χαρακτήρα μου που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Παρανοϊκό όμως με κάθε έννοια, καλή και κακή. Με οδηγούσες στην τρέλα. Από έρωτα, από αγάπη, φόβο και ζήλια.
Ναι, σε ζήλευα πάρα πολύ, ακόμη κι αν δεν το έδειχνα. Ζήλευα κάθε πτυχή της καθημερινότητας σου στην οποία εγώ δεν ήμουν μέσα. Και φοβόμουν. Φοβόμουν μήπως σε χάσω, μήπως ξυπνήσω μια μέρα και δεν μπορώ να σου δώσω ό,τι χρειάζεσαι για να σαι ευτυχισμένος. Τον εαυτό μου φοβόμουν περισσότερο. Φοβόμουν ότι θα ερχόταν η μέρα που η φωνή μου όντως θα σ’ εκνεύριζε. Ότι οι διαφορές μας δεν θα ήθελες πλέον να υπάρχουν, ότι θα ήθελες ν’ αλλάξω. Να έρθω στα δικά σου μέτρα και να ταιριάξω απόλυτα μαζί σου.
Όμως ήξερες πολύ καλά ότι αυτό ήταν το μοναδικό που δε θα μπορούσα να κάνω. Δεν θ’ άντεχα να με άλλαζες, θα έχανα τον εαυτό μου. Θα ήμουν δυστυχισμένη. Δε θα γελούσα πια, δε θα χόρευα την ώρα που σου μαγείρευα κι ούτε θα τραγουδούσα στο μπάνιο. Το ήξερες πολύ καλά αυτό. Ή τουλάχιστον φρόντισα να σου δώσω να το καταλάβεις. Σου είχα πει ότι αν αλλάξω δε θα είμαι η κοπέλα που ερωτεύτηκες. Θα γινόμουν μια ξένη, τόσο για εσένα όσο και για μένα. Κι ομολογώ ότι το σεβάστηκες και συμφώνησες. Έτσι έδειξες τουλάχιστον.
Από ‘κει κι έπειτα όλα άλλαξαν. Είχα ακόμη τον εαυτό μου αλλά είχα αρχίσει να χάνω εσένα και δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Δεν σε πίεσα ποτέ, σε στήριξα σε όλα. Έμεινα δίπλα σε στιγμές που ήσουν μόνος σου. Σου έμαθα ν’ αγαπάς τον εαυτό σου. Εσύ μου το είπες αυτό, θυμάσαι; Μου ‘χες πει πως πρώτη φόρα κάποια σε ανέχεται και αγκαλιάζει τον κακό σου εαυτό. Δεν γίνεται να μην το θυμάσαι αυτό. Δικά σου λόγια ήταν, πώς μπορεί να τα ‘χεις ξεχάσει;
Κι όντως αγάπησα τη μαύρη σου πλευρά. Αυτή που έκρυβες απ’ τον κόσμο. Και σιχαινόμουν το δήθεν πρόσωπο που έβγαζες στους έξω. Αυτή την ανάγκη σου να εντυπωσιάζεις τους γύρω σου με τις γνώσεις και τις αντιλήψεις σου. Μ’ εκνεύριζες απ’ τη στιγμή που άνοιγες το στόμα σου γιατί γινόσουν άλλος άνθρωπος. Ενοχλητικός και ξερόλας. Ποτέ όμως δε σου ζήτησα ν’ αλλάξεις.
Εσύ γιατί το έκανες; Και τι θα καταλάβαινες αν άλλαζα, αν αποκτούσαμε περισσότερα κοινά, αν είχα αρχίσει να σκέφτομαι σαν εσένα; Προβλέψιμη και βαρετή θα γινόμουν. Τίποτ’ άλλο. Πώς είναι δυνατόν να μην το καταλάβαινες αυτό;
Όπως και να χει, δεν σου κρατάω κακία. Άλλωστε εγώ ήμουν αυτή που είπα το τέλος. Κι αυτό γιατί έμαθα ν’ αγαπάω τον εαυτό μου με όλα του τα ψεγάδια. Κι όταν είδα πως ήθελες να με αλλάξεις κατάλαβα ότι έτσι όπως είμαι δε χωράω στη ζωή σου.
Το κρίμα είναι ότι πλέον τα ταξίδια μας πρέπει να τα κάνω μόνη μου κι αυτό για να μπορέσω να σε ξεχάσω. Ίσως αυτό να με πονάει και περισσότερο, τ’ ότι δε θα μπορέσω να σου δείξω όλες τις ομορφιές του κόσμου. Και δεν θέλω ρε γαμώτο να τις δείξω σε κανέναν άλλον.
Θα διέσχιζα όλες τις θάλασσες για σένα. Ακόμη και τώρα θα το έκανα. Έλα μαζί μου αν το θέλεις. Όπως με άφησες θα με βρεις. Το εισιτήριο άλλωστε γράφει από καιρό τ’ όνομα σου.
LoveLetters
