Νένα Παπαδοπούλου
Που να είσαι τώρα; Αναρωτιέμαι και χαζεύω κάτι παλιά μηνύματα στο κινητό. Από κείνα τα αγαπησιάρικα μας. Όχι τα άλλα που μας μεταμόρφωναν σε ξένους το λιγότερο και εχθρούς το περισσότερο. Δεν τα ‘χω εκείνα. Τα έσβησα από το κινητό και από το μυαλό. Δεν θέλω να θυμάμαι “το κακό σου εγώ” ούτε το δικό μου παθητικό “απλά μείνε”.
Δεν σε έδιωξα ποτέ. Δεν το άντεχα. Και τώρα που λείπεις. Μου λείπεις. Ένα βάρος στην καρδιά μου κουβαλάω κάθε μέρα. Ένα βάρος που συνήθισα να με φορτώνει αλλά και να μην με αφήνει να χαμογελάω. Αντιθέτως, να φέρνει τόσο εύκολα τα δάκρια στα μάτια μου. Να όπως τώρα. Τώρα που σε ψάχνω. Τώρα που η απόγνωση έχει γαντζωθεί έξω από την πόρτα μου.
Δεν έχω περιθώρια να ρισκάρω, δεν έχω δύναμη να ψάξω να σε βρω. Να δω μήπως έχει αλλάξει κάτι, μήπως σου λείπω και εγώ, μήπως άλλαξες γνώμη. Να κάνω όλα εκείνα που θα συμβούλευα σε κάθε άνθρωπο που πονάει, που αγαπάει, που βρήκε το άλλο του μισό και το έχασε. Μην ρωτάς γιατί, εσύ με οδήγησες σε αυτήν την απραξία, σε αυτήν την φυλακή που δεν μπορεί κανείς να βγει μόνος του.
Το κλείσιμο της πόρτας την τελευταία φορά ήταν τόσο δυνατό που έσπασαν και τα τελευταία κομμάτια από τα φτερά μου. Το πείσμα και η επιμονή μου μετατράπηκαν σε ξεφτίλα. Σου φαίνεται υπερβολική η λέξη; Και όμως έτσι με έκανες να αισθανθώ. Παράφρων, πιεστική και ξεφτιλισμένη.
Ξεφτιλισμένη που σε αγαπάω και ελπίζω, παράφρων που προσπαθώ ακόμα για μας και πιεστική που παλεύω να σου θυμίσω την αγάπη μας, την αγάπη που μου είχες υποσχεθεί ότι δεν θα σβήσει ποτέ. Φλόγα σε ένα τζάκι ήταν , όμως χωρίς ξύλα όσο και να το πάλεψα δεν κατάφερα να την κρατήσω αναμμένη.
Αυτό είμαι λοιπόν. Μια ξεφτιλισμένη, πληγωμένη και ερωτευμένη γυναίκα. Ο έρωτας πεθαίνει; Δεν νομίζω. Όποιος από σας γνωρίζει ας μου δείξει τον τρόπο. Να λυτρωθώ, να ενώσω τα κομμάτια μπας και μπορέσω να αναπνεύσω γιατί να χαρώ ξανά αποκλείεται.
Ας ήξερα έστω που είσαι. Ας μύριζα το άρωμα σου. Ας άκουγα την φωνή σου. Ας είχα λίγο, κάτι από σένα… Τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Μια πολυθρόνα, σκοτάδι στο παράθυρο, άδειο σπίτι και μια ταινία από κείνες με το happy end που όλες ονειρεύονται και μένα με γεμίζει μόνο δάκρυα. Το έζησα και το έχασα. Υπάρχει τελικά και αυτή η εκδοχή της ιστορίας. Να παλεύεις για μια αγάπη, για την τέλεια αγάπη, αλλά να μην είσαι αρκετός. Έτσι απλά λοιπόν, χάνεις. Πρέπει να το δεχθείς.
Θα το δεχθώ. Τέρμα η ξεφτίλα, ας αρχίσει η αξιοπρέπεια με κάθε κόστος.
Καληνύχτα πρίγκιπα και να θυμάσαι, αυτό που εσύ λες ξεφτίλα, εγώ το λέω τελευταία αναπνοή.
