Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
Για ποιους φίλους μού μιλάς;
Για ποιους γνωστούς;
Μήπως γι’ αυτούς που προτείνουν βόλτες και ανοίγουν συζητήσεις, όταν οι ίδιοι το έχουν ανάγκη;
Μήπως γι’ αυτούς που ζητούν την παρέα σου και ενδιαφέρονται για την παρουσία σου, όταν αυτοί νιώθουν μόνοι;
Λοιπόν, τέτοιοι φίλοι και γνωστοί τελείωσαν.
Πόσο κουραστικοί κατάντησαν, πόσο αδιάφοροι έγιναν!
Τους χάριζες άφθονο χρόνο και τον χρησιμοποιούσαν για να περιαυτολογούν και να καυχώνται. Για να δίνουν ρεσιτάλ με τους μονολόγους τους.
Όριζαν πάντα το παιχνίδι και έβαζαν τους κανόνες.
Όσο για τον δικό τους χρόνο;
Τον θεωρούσαν πολύτιμο για να σου τον αφιερώσουν και να σε ακούσουν.
Δε δέχονταν να διαταράξουν το πρόγραμμά τους και την ηρεμία τους ακούγοντάς σε.
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν ακροατές και όχι συνομιλητές. Ψάχνουν “αυλικούς” και όχι φίλους πραγματικούς.
Όμως οι ακροατές κουράστηκαν και δεν πείθονται πια.
Ας απευθυνθούν στον καθρέφτη τους. Θα τους ακούει, θα τους θαυμάζει και αντίρρηση δε θα τους φέρνει.
Ας μείνουν να μιλούν με τον εαυτό τους για τον εαυτό τους.
Τα χαιρετίσματά μας!
