Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Αφήστε με στην ησυχία μου!
Όχι δε θέλω άλλο δειλίες, έρωτες που ξεφουσκώνουν πριν καν προλάβουν να γνωριστούν!
Αφήστε με στην ησυχία μου, δε θέλω άλλα ερωτόλογα, και άλλα κομπλιμέντα για την ομορφιά και τα μάτια μου τα γαλανά.
Αφήστε με σας λέω, με κουράσατε με τις φιλοσοφίες σας και τα γνωμικά σας.
Με την επίδειξη των κατορθωμάτων σας από το στρατό έως και τη φιλευσπλαχνία σας για κακοποιημένες γυναίκες και τις πολιτισμένες σχέσεις με τις πρώην σας.
Αφήστε με στην ησυχία μου, μακρυά από τον εγωισμό σας και τις υπεκφυγές σας.
Πάρτε την ανειλικρίνεια σας και τη δήθεν ευθύνη σας και αναμετρηθείτε με τον εαυτό σας! Μετρηθείτε με τα like σας και τα σχόλια σας μήπως και ανατροφοδοτηθεί το είναι σας!
Δε θέλω άλλες ειδοποιήσεις για το που πήγατε και τι κάνατε, τι κοκτέιλ ήπιατε και ποιο ηλιοβασίλεμα χαζέψατε και με ποιον-α το μοιραστήκατε αυτή τη φορά.
Αφήστε με σας λέω, εμπειρίες αριθμούς εγώ δε θέλω να μαζεύω!
Δε θέλω άλλες ευτυχισμένες προβολές! Σιχάθηκα να ακούω και να βλέπω να μοιράζετε τη ζωή σας και τον εαυτό σας σε κομμάτια !
Απογοητεύτηκα, λυπήθηκα για το πώς ορίζετε τον έρωτα και τις θεωρίες σας για αγάπες που δεν κρατούν για πάντα στα πλαίσια της βαθιάς σας ειλικρίνειας και της ανεπτυγμένης πνευματικότητας σας, αλλά επί της ουσίας λόγω της ωμής ρηχότητας σας.
Αγοράστε σώματα που δε νιώθουν και αφήστε ήσυχες ψυχές αγνές και άδολες. Κεράστε κάνα ποτάκι όπου διψούν και δείπνα μετρημένα στα δάχτυλα όπου αρκεί το «τσάμπα», για να ανοίξουν πόδια και να χορτάσετε κορμιά!
Αφού δε με αφήνετε εσείς στον κόσμο μου να ζήσω, αποσύρομαι εγώ στη θλίψη μου στο πένθος μου για την κατάντια σας. Στο παραμύθι μου βυθίζομαι που δεν τελειώνει με ένα υποτιθέμενο «ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα» αλλά στο «ας ζήσουν αυτοί ως θέλουν και εγώ στο σήμερα μου με την ελπίδα πως κάπου, κάποιος ίσως και να ξέρει να αγαπά ταπεινά».
Αποσύρομαι στης μοναξιάς μου την αλήθεια, στον κόσμο μου που δε χωρά υποτιθέμενα.
Στον κόσμο αυτό, που επιβεβαίωση και ενδιαφέρον ζητά όχι στα social αλλά στην πόρτα της ζωής μου!