Γράφει η Κρυστάλλω Αρχοντίδου.
Θυμάμαι ακόμα τα λόγια που είπες. Θυμάμαι το γέλιο σου, θυμάμαι τα πάντα από σένα. Δεν θα τα ξεχάσω. Ξέρεις, τα κρατάω ως ανάμνηση μέσα μου για μένα. Αφού πια δεν έχουμε λόγο να συνεχίσουμε, τα κρατάω.
Και χρειαζόμουν μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά, εσένα, μα είναι μεγάλη κουβέντα η αγκαλιά να την νιώσεις και προπάντων, να την δώσεις!
Και γιατί να ανεχτώ εσένα που φεύγεις; Γιατί να πρέπει τώρα ξανά να σ’αγαπάω περισσότερο; Όχι δεν θα συμβιβαστώ. Θα αρκεστώ στο ότι οι άνθρωποι φεύγουν.
Και μαθαίνεις τους ανθρώπους όταν φεύγουν σιγά σιγά, δειλά δειλά. Τι ήταν για σένα, ή μάλλον τι είναι για σένα. Γιατί, φαίνονται μόνο όταν φύγουν από τη ζωή σου. Μόνο όταν καταλάβουν τι αξίζεις πραγματικά.
Εσύ δίνεις και ένα και δύο και τρία. Δίνεις μέχρι εκεί που μπορεί η ψυχή σου. Μα βλέπεις, δεν εκτιμούν. Κι όταν δεν εκτιμούν εσύ πρέπει να φύγεις. Με το κεφάλι ψηλά. Αν φύγουν αυτοί πρώτοι είσαι τυχερή/ός.
Έτσι κι έρωτας. Ο έρωτας δεν σβήνει. Μα τον βρίσκεις κεραυνοβόλα. Όλοι κάπου μέσα μας πιστεύουμε κάποια στιγμή πως θα βρούμε τον έρωτα μας , τον άνθρωπό μας, που θα μας συντροφεύει, γιατί όχι; Εξάλλου και ο έρωτας θέλει κι αυτός το κυνήγι του.
Πίστεψέ με, δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από έναν άνθρωπο που έχει ανακαλύψει την αξία του. Νά’χεις χίλιες κρυψώνες, να ξεχνάς, όλα αυτά που σε πλήγωσαν. Ζήσε κι αγάπα όσα έχεις γύρω σου. Βλέπεις κάθε μέρα πόσα γίνονται στον κόσμο. Ζήσε το τώρα, προχώρα και όσοι σε άφησαν θα καταλάβουν.
Τώρα θα λες, ωραία τα λόγια. Μα ναι, το θέμα είναι να τα κάνουμε πράξεις. Κι εσύ είσαι η πράξη του εαυτού σου. Η αλήθεια σου. Η αλήθεια πάντα θα είναι αλήθεια. Το ψέμα όμως όσες φορές κι αν το πεις θα χαλάει. Γιατί η ιστορία δεν μπορεί να συνεχίσει με ψέματα.
Άρα λοιπόν, κράτα τις αναμνήσεις και όλα όσα έζησες με κάποιον. Όποιος κι αν είναι. Και θα δεις, πάντα θα παίρνεις αυτό που αξίζεις, ΑΝ αξίζει να το πάρεις.
Εσύ το ξέρεις. Είσαι μονάχα ο κριτής για σένα και μόνο!
Και αν υπάρχει η αγάπη, τότε είναι ζήτημα αν ξέρει αυτή πώς πρέπει να κάνει κάποιον να νιώθει.
