Την περασμένη Τετάρτη είμαι στο λιμάνι του Πειραιά με παρέα . Ένα φιλαράκι ορκίζεται για την “κορνίζα”, αυτό το περιβόητο πτυχίο.
Αναρωτιέμαι αν το πλοίο θα σαλπάρει για γνώριμα ή άγνωστα λιμάνια.
Το νησί του Μίνωα με περιμένει. Το κοσμοπολίτικο θέρετρο της ρακής, της φιλοξενίας και της “Παριζιάνας” της Κνωσού είναι ο τόπος στάσης μου.
Αυτή τη φορά κάνω στάση για να αφηγηθώ ή ίσως να ξεδιπλώσω τις “φάτσες” ή τον χαρακτήρα του κόσμου εκεί.
Μετά όμως από το πολύωρο ταξίδι με το πλοίο που φαντάζει ένα πλωτό παλάτι με χώρους πολυτελείας, και έναν έρμο κόσμο να προσκολλάται στο φθηνό Survivor κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Είμαι σε υπερένταση κατά τη διάρκεια του ταξιδιού γιατί απλά θέλω να κάνω ένα τσιγάρο στο κατάστρωμα είτε να πηγαίνω από όροφο σε όροφο για να παρακολουθώ τον πλωτό κόσμο του μέσα.
Άλλοι ξεφυλλίζουν εφημερίδα, άλλοι έχουν καταπιαστεί απ’τον ύπνο του δικαίου και μερικοί είναι στο κατάστρωμα ατενίζοντας το νυχτερινό σκούρο αιγαίο.
Φώτα τρεμοσβήνουν από φάρους σε ποικίλες βραχονησίδες. Κατά το τελευταίο δίωρο παραμονής στο πλοίο με παίρνει ο ύπνος.
Ηράκλειο, 9 Ιουνίου 2017
Το πλοίο καταφθάνει στο Λιμάνι του Ηρακλείου. Μπαρκάρουμε και η μικρή τσιμεντούπολη της ρακής, ξεπροβάλλει….
Πατάω τα πόδια μου στο κρητικό έδαφος και ξεκινάω να βλέπω δεξιά και αριστερά.
Παίρνουμε το δρόμο για το σπίτι όπου θα φιλοξενηθούμε 7 η ώρα το πρωί.
Άνθρωποι χαμογελαστοί, άλλοι οδηγούν σαν να έχει δεθεί το τιμόνι του αμαξιού με ζουρλομανδύα.
Φτάνουμε στο σπίτι μετά από ένα κυκλοφοριακό κομφούζιο που επικρατεί στο λιμάνι και στο κέντρο του Ηρακλείου.
Μας υποδέχεται ο “Γιώργης” στην πόρτα του σπιτιού.
– Τι κάνετε ρε κοπέλια; Καλωσορίσατε..
– Καλώς σε βρήκαμε Γιώργη
– Ίντα κάμετε ωρε; Κουραστικό το ταξίδι ε;
– Γιώργη ναι, πολλές οι ώρες στο πλοίο, αλλά δεν πειράζει, αφού σε βρήκαμε, όλα καλά.
Μετά από 7 ώρες ύπνο στο σπίτι, βγαίνουμε στην πόλη για καφέ και πρωινό. Μικρά παιδιά παίζουν με τα μπαλόνια στην Πλατεία Ελευθερίας.
Άλλα ανέμελα σουτάρουν την μπάλα κι άλλα παίζουν το ποδόσφαιρο της ξεγνοιασιάς.
Άλλοι δουλεύουν πολύ δραστήρια κι ακατάπαυστα στα μαγαζιά τους.
Το απόγευμα, πριν τη μέρα της ορκωμοσίας, πάμε σε ένα ταβερνάκι για φαγητό.
Δεν προλαβαίνουμε να καθίσουμε και σκλαβώνομαι.
Για το καλωσόρισμα, δυο γύρες ρακή από το μαγαζάτορα, το πιο καλοδεχούμενο κέρασμα.
Ποικιλία κρητικών κρεάτων δεσπόζει στο τραπέζι και στο τέλος, φρούτα και γλυκό.
Το αίσθημα του να σαι οικοδεσπότης και φίλος, με τους ξένους, δεν σταματά.
Η φιλοξενία που αξίζει (hospitality matters) όπως έλεγα στην Αγγλία, ξεκινά από την Κρήτη.
Φεύγουμε από το μαγαζί και βολτάροντας στο κέντρο, φτάνουμε στο παραδοσιακό δημαρχείο.
Εκεί που 2 πιτσιρικάδες χορεύουν στη μεγάλη αυλή, δίνοντας το δικό τους στίγμα στο ρυθμό του Break Dance.
– Koπέλια ίντα κάμετε; μας απευθύνουν το λόγο..
– Καλά είμαστε φίλε μου, του απαντώ
– Από που είστε;
– Αθήνα
– Καλώσορισατε
-Καλώς σας βρήκαμε
– Να σας χαρίσουμε ένα χορό για το καλωσόρισμα
– Αμέ!
Τα πιτσιρίκια δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ κάτω από τους ρυθμούς της μουσικής για μας τους ξένους, τους παρατηρητές και επισκέπτες.
Τέλος, μου έρχεται μια εικόνα από την ταινία του Antony Queen, με το συρτάκι του Ζορμπά.
– Teach me to dance
– Οk my boy. Did you say Dance? Dance…
Καταπιάνονται στους ρυθμούς του break στην κοσμοπολίτικη καρδιά του Ηρακλείου και δίνουν ένα καταπληκτικό θέαμα.
– Φιλοι μου εμεις το κανουμε το θεαμα για τους ξενους, για σας γιατι ο χορος ειναι εκφραση και η Κρητη δεν περιοριζεται στη φιλοξενια με τη ρακη αλλα και με τις τεχνες ειτε ειναι χορος είτε κάτι άλλο.
“Μια μαντιναδα θα σας πω να σας καλωσορισω
Ριχνουμε τους χορους μας να σας φιλοξενησω (μεταφορικα)
Σ’ αυτο το σπιτι που ρθατε πετρα να μη ραγισει
Κι ο δικος μας ο ρυθμος να σας καλοκαρδισει’’.
Συνεχιζεται…
